An Evaluation the Economic and Social Value of Creative Products From Dvaravati Art in Nakhon Pathom Province
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aims to: (1) study the problems and contextual conditions related to the economic value of Dvaravati cultural capital, (2) develop a model for enhancing economic value through Dvaravati cultural capital, and (3) evaluate the economic and social value generated from the economic value enhancement of Dvaravati cultural capital in Nakhon Pathom Province. A mixed-method research approach was employed. For quantitative research, the sample included three groups: (1) 400 community members, (2) 400 entrepreneurs, and (3) 400 consumers, selected through convenience sampling. The research instrument was a questionnaire. For qualitative research, the sample consisted of 3 groups, including representatives of cultural capital entrepreneurs, cultural communities, and government agencies, selected through purposive sampling. The research instrument was an interview guide. Quantitative data were analyzed using descriptive statistics, including frequency, percentage, mean, and standard deviation, while qualitative data were analyzed using content analysis.
The research findings revealed the following:
1. Problems and contextual conditions: The Dvaravati cultural capital faces degradation due to economic and social development, with a lack of clear economic utilization.
2. Model for economic value enhancement: The model emphasizes supporting entrepreneurs in product development, design with Dvaravati cultural capital , business problem-solving, market exploration, knowledge exchange, and network building. Government support focuses on production capacity, funding, marketing, and distribution to foster collaboration and distribute benefits within the community.
3. Economic and social value assessment: In 2023, the return on investment (ROI) ratio was 1:0.39, increasing to 1:0.97 in 2024. The benefit-cost ratio (BCR) rose from 1:1.64 in 2023 to 1:2.13 in 2024. The social return on investment (SROI) in the first year was 2.28 and is projected to increase to 3.83 within five years
Article Details
References
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2560). ยุทธศาสตร์ทางวัฒนธรรมเพื่อนำประเทศไทยสู่ประเทศรายได้สูง. วารสาร บริหารธุรกิจเศรษฐศาสตร์และการสื่อสาร. 12 (1), 6-21.
จันทนา ฤทธิ์สมบูรณ์ และทักษญา สง่าโยธิน. (2562). ห่วงโซ่มูลค่าเพื่อการพัฒนาวิสาหกิจชุมชนอย่างยั่งยืน ด้วยแนวคิดผู้ประกอบการรุ่นใหม่ (YEC). วารสารวิทยบริการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. 30 (1), 104-117.
จุฑามาศ ศรีรัตนา. (2561). เศรษฐกิจสร้างสรรค์กับไทยแลนด์ 4.0. วารสารเกษมบัณฑิต. 19, 208-217.
ชลธิชา จิรภัคพงค์ และคณะ. (2566). การพัฒนาและยกระดับการผลิตและเพิ่มมูลค่างานศิลปวัฒนธรรมเชิงสร้างสรรค์เพื่อเสริมสร้างเศรษฐกิจฐานราก จังหวัดแพร่. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์ มจร วิทยาเขตแพร่. 9 (2), 1-19.
ชาติชัย อุดมกิจมงคล และคณะ. (2565). การบูรณาการของห่วงโซ่คุณค่าครามสกลนคร. วารสารวิทยาลัยนครราชสีมา (สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์). 16 (2), 84-100.
โชติกา ภาษีผล. (2560). เปิดประเด็น: การประเมินผลตอบแทนทางสังคม. วารสารครุศาสตร์. 45 (4),342-352.
นภาพร หงษ์ภักดี และสืบพงศ์ หงษ์ภักดี. (2566). การประเมินผลตอบแทนทางสังคมจากการลงทุนสําหรับโครงการพัฒนาผู้ประกอบการทางวัฒนธรรมด้านภูมิปัญญาการทําเทียน ในพื้นที่ย่านเมืองเก่า จังหวัดอุบลราชธานี. Journal of Humanities and Social Sciences Nakhon Phanom University. 13 (3), 149-167.
พรพิมล อริยะวงษ์. (2564). การประเมินผลตอบแทนทางสังคมจากการลงทุน (SROI) เพื่อสร้างความยั่งยืนของกลุ่มทอผ้ากี่กระตุกไหล่หินตะวันตก อำเภอเกาะคา จังหวัดลำปาง. วารสารด้านการบริหารรัฐกิจ และการเมือง. 10 (2), 147-166.
พฤติยาพร มณีรัตน์ และเกิดสิริ เจริญวิศาล. (2565). โมเดลห่วงโซ่คุณค่าในการสร้างมูลค่าวัตถุดิบท้องถิ่นสู่กิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงอาหารในจังหวัดภูเก็ต. วารสารสหวิทยาการมนุษยศาสตร์และ สังคมศาสตร์. 5 (3), 813-825.
เมธาวี จำเนียร. (2566). กระบวนการขับเคลื่อนแผนงานวิจัยเพื่อการเพิ่มมูลค่าสินค้าเกษตรแปรรูปบนฐานอัตลักษณ์ เขา ป่า นา เล จังหวัดนครศรีธรรมราช ด้วยนวัตกรรมและการจัดการสมัยใหม่. Journal of Roi Kaensarn Academi. 8 (6), 624-640.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2565). ข้อมูลสำมะโนธุรกิจและอุตสาหกรรม พ.ศ. 2565 จังหวัดนครปฐม. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อวันที่ 24 พฤษภาคม 2566. แหล่งที่มา: https://www.nso.go.th/public/e-book/ Census_Survey/Nakhonpathom_Province/.
สำนักงานพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์จังหวัดนครปฐม. (2565). รายงานสถานการณ์ทางสังคมระดับจังหวัดนครปฐมประจำปี 2565. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 20 พฤษภาคม 2566. https://www. msociety.go.th/ewtadmin/ewt/mso_web/download/article/article_20220920145823.pdf
โสรฌา เครือเมฆ และชุติมา สังคะหะ. (2564). การพัฒนาผลิตภัณฑ์ชุมชนจากเครื่องจักสานไม้ไผ่ตกแต่งผ้าขาวม้าสู่พาณิชย์ชุมชนวัฒนธรรมไทยเวียงคีรีวัน จังหวัดนครนายก. วารสารวนัมฎองแหรกพุทธศาสตร ปริทรรศน์. 8 (2), 49-63.
อัจจนา ธราพร และกาญจน์นภา พงศ์พนรัตน์. (2562). ทุนทางวัฒนธรรมประเภทของที่ระลึกเพื่อส่งเสริมการ ท่องเที่ยวเชิงเศรษฐกิจสร้างสรรค์ กรณีศึกษาแบรนด์“โฮเล่น (HOLEN)”. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ (สทมส). 27 (2), 152-163.
อัชรี กุลบุตร, ภาสกร ดอกจันทร์ และ กัมปนาท วงษ์วัฒนพงษ์. (2567). รูปแบบการจัดการทุนทางวัฒนธรรมเพื่อพัฒนาเศรษฐกิจฐานรากอย่างยั่งยืนของกลุ่มชาติพันธุ์ไทยทรงดำในเขตพื้นที่ภาคเหนือตอนล่าง. Journal of Roi Kaensarn Academi. 9 (4), 137-157.
อัญธิชา มั่นคง. (2560). บทบาทของทุนทางวัฒนธรรมกับการพัฒนาเศรษฐกิจชุมชน กรณีศึกษาชุมชนใน ตำบลบ้านตุ่น อำเภอเมือง จังหวัดพะเยา. วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย. 12 (39), 90-100.
Horng SC, Chang AH, Chen KY. (2016). The business model and value chain of cultural andcreative industry - Thriving in a New World Economy. Springer: Cham
Jurado-Rivas, C., & Sánchez-Rivero, M. (2022). Investigating Change in the Willingness to Pay for a More Sustainable Tourist Destination in a World Heritage City. Land. 11 (3), 439.
Koontz, H.D. & O’ Donnell, C. (1968). Principles of Management. New York: McGraw-Hill.
Kotler, P., & Armstrong, G. (2008). Principles of Marketing. (12th ed.). London: Pearson Education Limited.
Lau, M. M. Y. (2016). Effects of 8Ps of services marketing on student selection of self-financing sub-degree programmes in Hong Kong. International Journal of Educational Management. 30 (3), 386–402.
Liang, X., et al. (2022). Complex Social Value-Based Approach for Decision-Making and Valorization Process in Chinese World Cultural Heritage Site: The Case of Kulangsu (China). Land. 11 (5), 614.
Tišma, S., Mileusnić Škrtić, M., Maleković, S., & Jelinčić, D. A. (2021). Cost–BenefitAnalysis in the Evaluation of Cultural Heritage Project Funding. Journal of Risk and Financial Management. 14 (10), 466.
Ramírez-Guerrero, G., García-Onetti, J., Arcila-Garrido, M., & Chica-Ruiz, J. A. (2021). A tourism potential index for cultural heritage management through the ecosystem services approach. Sustainability. 13 (11), 6415.
Ren, T., & Zhong, X. (2022). Government Subsidy, External Financing, and Capacity for Scientific and Technological Innovation of Culture Industry from the Life Cycle Perspective. Mobile Information Systems. (1), 6417530.
Throsby, D. (2020). Cultural capital. In Handbook of Cultural Economics, Third Edition (pp. 168-173). Edward Elgar Publishing.
