Management to Increase the Quality of Life of Single Elderly People in Bangkok
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The study of management to increase the quality of life of single elderly people in Bangkok aimed to study the level of preparation for being a quality elderly in Bangkok and to study the factors of preparation for being a quality elderly that affect the quality of life of single elderly in Bangkok. Data were collected using a questionnaire from 420 representatives of single elderly in Bangkok. The sample size was determined from table of krejcie & morgan, multi-stage probability random sampling used. data and analyzed data by percentage, mean, standard deviation, and multiple regression analysis.
The results revealed that single elderly have high levels of overall quality elderly preparation factors, with technology and innovation having the highest average value, followed by social, housing and environment, economic, and health aspects, respectively. The health-related quality elderly preparation factors affect the quality of life of single elderly people in Bangkok, while social, economic, housing and environment, and technology and innovation factors do not affect the quality of life of single elderly people in Bangkok. The findings from this research can be used by agencies related to the elderly to set policies to integrate services that cover both mental health and preparation, such as collaboration between public health agencies, social welfare agencies, and private organizations.
Article Details
References
กรมกิจการผู้สูงอายุ. (2564). สถิติจำนวนผู้สูงอายุ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.
ขวัญสุดา บุญทศ และขนิษฐา นันทบุตร. (2560). ความสุข ความทุกข์ และสุขภาพจิตผู้งอายุในชุมชนแห่งหนึ่งในภาคเหนือตอนบน ประเทศไทย. วารสารสมาคมจิตแพทย์แห่งประเทศไทย. 62 (3), 257 - 270.
จิรัชยา เคล้าดี สุภชัย นาคสุวรรณ์ และจักรวาล สุขไมตรี. (2560). ปัจจัยที่มีผลต่อคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุในจังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารราชพฤกษ์. 15 (1), 27 – 32.
จันทร์ทิรา เจียรณัย. (2557). การพยาบาลผู้ป่วยที่มีปัญหาการผันแปรออกซิเจนและการระบายอากาศ. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารี.
ปริญญา สัตตะบุตร, รัชนีกร โชติชัยสถิตย์ และสุนิสา จุ้ยม่วงศรี. (2564). การศึกษาเปรียบเทียบคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุกับปัจจัยส่วนบุคคลและครอบครัวในจังหวัดเพชรบูรณ์. วารสาร มจร การพัฒนาสังคม. 6 (3), 17 – 32.
พัชราภรณ์ พัฒนะ. (2561). คุณภาพชีวิตผู้สูงอายุที่เข้าโรงเรียนผู้สูงอายุ จังหวัดสระบุรี. การค้นคว้าอิสระสาธารณสุขศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงวัยไทย. (2563). สถานการณ์ผู้สูงอายุไทย พ.ศ. 2563. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย.
สุทธิพงศ์ บุญผดุง. (2554). การพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุในท้องถิ่นโดยใช้โรงเรียนเป็นฐาน ตามหลักเศรษฐกิจพอเพียง (ระยะที่ 1). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
สุริชัย หวันแก้ว. (2560). การเปลี่ยนแปลงทางสังคมและวัฒนธรรม. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2562). สรุปสาระสำคัญแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12 พ.ศ. 2560-2564.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2561). รายงานผลเบื้องต้นสำรวจประชากรสูงอายุในประเทศไทย พ.ศ. 2561. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานสถิติแห่งชาติ.
อัจฉรา สระวาสี, ทิพพาศรี อินทะกูล และประทวน มูลหล้า. (2561). การพัฒนารูปแบบสมรรถนะของผู้บริหารการศึกษา. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร. 4 (2), 217 – 231.
Krejcie, R.V., & D.W. Morgan. (1970). “Determining Sample Size for Research Activities”. Educational and Psychological Measurement. 30 (3), 607 – 610.
Schalock, L. R. (2004). The concept of quality of life: what we know and do not know. Journal of Intellectual Disability Research. 48 (3),203-216.
UNESCO. (1978). Indicators of Environmental Quality and Quality of Life. Paris:UNESCO
World Health Organization. (2002). Partners inLife SkillsEducation. Geneva: WHO.
