The Evaluation of the Instructional Design Model to Enhance the Democratic Personality of Under Graduate Students Rajamangala University of Technology Suvarnabhumi
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objectives of this article were to study 1) the trend of democratic personality development of undergraduate students; 2) the level of satisfaction for instructors towards the instructional design model to enhance the democratic personality of under graduate students Rajamangala University of Technology Suvarnabhumi which is part of the research on The Instructional Design Model to Media Development Process to Enhance the Democratic Personality of Students at of Rajamangala University of Technology Suvarnabhumi by using quantitative research methodology The sample was a teacher who taught in the Science of Being Desirable Citizens Subject 4 people by specific selection and students enrolled in the Science of Being Desirable Citizens Course, amounting to 4 classes, not less than 15 students per class total of 60 people, which are obtained by choosing a specific type. The instruments used in the study were 1) democratic personality assessment form; 2) teacher satisfaction assessment form. The data were analyzed using descriptive statistics such as mean and standard deviation.
A result of this study was found in the following aspects 1)the samples tended to develop a more pronounced democratic personality each week. All aspects of personality development were all in good condition. 2) The teachers were satisfied for the instructional design model to enhance the democratic personality of under graduate students as a whole was at the highest level of satisfaction.
Article Details
References
ธํารง บัวศรี. (2542). ทฤษฎีหลักสูตร : การออกแบบหลักสูตรและพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: ธนรัช.
นพมาศ อุ้งพระ (ธีรเวคิน). (2546). ทฤษฎีบุคลิกภาพและการปรับตัว. กรุงเทพมหานคร: คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ปรมต วรรณบวร, สุรพล สุยะพรหม และ บุษกร วัฒนบุตร. (2560). ความเป็นพลเมืองเพื่อการส่งเสริมประชาธิปไตยในท้องถิ่น. วารสาร มจร สังมศาสตร์ปริทรรศน์. 6 (2), 85-100.
ประไพลิน จันทน์หอม. (2559). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้เพื่อพัฒนาความสามารถในการถ่ายโยงองค์ความรู้ทางศิลปะของนักศึกษาศิลปศึกษา. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต (ศิลปศึกษา). คณะครุศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปริณุต ไชยนิชย์ และคณะ. (2563). การพัฒนาสื่อสร้างแรงบันดาลใจด้วยกระบวนการในการพัฒนาบุคลิกภาพเพื่อการทำงาน กรณีศึกษา รายการโทรทัศน์ตามรอยพระองค์ท่านผ่านครูสู่ห้องเรียน: สถานีวิทยุโทรทัศน์การศึกษาทางไกลผ่านดาวเทียม. วารสารศิลปศาสตร์ราชมงคลสุวรรณภูมิ. 3 (1), 51-64.
พงษ์พันธ์ พงษ์โสภา. (2542). จิตวิทยาทางการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: พัฒนาศึกษา.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2551). พจนานุกรมศัพท์ศึกษาศาสตร์ ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพมหานคร: ราชบัณฑิตยสถาน.
เรณุมาศ มาอุ่น. (2559). การเรียนการสอนในระดับอุดมศึกษาอย่างมีประสิทธิภาพ. วารสารเทคโนโลยีภาคใต้. 9 (2), 169-176.
วิทยา พัฒนเมธดา. (2560). การจัดการเรียนรู้ (Learning Management). ออนไลน์. แหล่งที่มา: http://www.kansuksa.com/8/ [26 กรกฎาคม 2564]
ศิริชัย พงษ์วิชัย. (2549). การวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติด้วยคอมพิวเตอร์. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สาโรช บัวศรี. (2520). ความหมายของประชาธิปไตยในแง่การศึกษา. กรุงเทพมหานคร: หน่วยศึกษานิเทศน์ กรมการฝึกหัดครู.
สุรางค์ โค้วตระกูล. (2550). จิตวิทยาการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานคณะกรรมการอุดมศึกษา. (2548). เกณฑ์มาตรฐานหลักสูตรระดับอุดมศึกษา พ.ศ. 2548. (อัดสำเนา)
Ricoeur, Paul. (1979). “The Model of the text: Meaningful Action Considered asa Text”, 73-101. In Paul Rabinow and William M. Sullivan, eds., Interpretive Social Science. Berkeley: University of California Press.
