การพัฒนาหลักสูตรเสริมการปฏิบัติการสอนภาษาไทยในสถานศึกษาตามทฤษฎี สัมพันธบทเพื่อเสริมสร้างความสามารถในการสอนเขียนเชิงสร้างสรรค์ ของนักศึกษาครู

Main Article Content

พิชญา สกุลวิทย์
วิเชียร ธำรงโสตถิสกุล

บทคัดย่อ

          การวิจัยครั้งนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อพัฒนาหลักสูตรเสริมการปฏิบัติการสอนภาษาไทยในสถานศึกษาตามทฤษฎีสัมพันธบทเพื่อเสริมสร้างความสามารถในการสอนเขียนเชิงสร้างสรรค์ของนักศึกษาครู ดำเนินการวิจัยโดยใช้กระบวนการวิจัยและพัฒนา 4 ขั้นตอน ขั้นตอนที่ 1 การศึกษาสภาพปัจจุบันและความต้องการในการพัฒนาหลักสูตร ขั้นตอนที่ 2 การสร้างและตรวจสอบคุณภาพของหลักสูตร ขั้นตอนที่ 3 การทดลองใช้หลักสูตร ขั้นตอนที่ 4 การประเมินความคิดเห็นที่มีต่อการจัดกิจกรรมเสริมตามหลักสูตร
         ผลการวิจัยพบว่า 1) หลักสูตรเสริมการปฏิบัติการสอนภาษาไทยในสถานศึกษาตามทฤษฎีสัมพันธบทเพื่อเสริมสร้างความสามารถในการสอนเขียนเชิงสร้างสรรค์ของนักศึกษาครู พบว่า หลักสูตรประกอบด้วย 9 องค์ประกอบ คือ ความสำคัญ หลักการ จุดมุ่งหมาย คำอธิบาย โครงสร้าง คำอธิบายหน่วยการเรียนรู้ แนวการจัดกิจกรรม แนวทางการใช้สื่อ และการวัดและประเมินผล แนวทางการจัดกิจกรรมเสริม ประกอบด้วย กิจกรรมที่เน้นการบูรณาการสอนแนวคิดทฤษฎีสัมพันธบทให้ผู้ร่วมกิจกรรมมีส่วนร่วมในกิจกรรมการเสริมสร้างความสามารถในการสอนเขียนเชิงสร้างสรรค์ ตรวจสอบคุณภาพหลักสูตรและเอกสารประกอบหลักสูตรพบว่ามีความเหมาะสมอยู่ในระดับมากที่สุดและการศึกษานำร่องพบว่าหลักสูตรสามารถนำไปใช้ได้จริง 2) ผลการทดลองใช้หลักสูตร พบว่า นักศึกษาครูสาขาวิชาภาษาไทยมีความสามารถในการสอนเขียนเชิงสร้างสรรค์ หลังการทดลองใช้หลักสูตรเสริมการสอนเขียนเชิงสร้างสรรค์ เท่ากับ 72.04 คะแนน คิดเป็นร้อยละ 90.05 ซึ่งสูงกว่าเกณฑ์ร้อยละ 75 อย่างมีนัยสำคัญ .05 3) ผลการประเมินความคิดเห็นที่มีต่อกิจกรรมเสริมความสามารถการสอนเขียนเชิงสร้างสรรค์ พบว่า นักศึกษาครูสาขาวิชาภาษาไทย มีความคิดเห็นต่อการจัดกิจกรรมเสริมความสามารถในการสอนเขียนเชิงสร้างสรรค์ อยู่ในระดับมากที่สุด ("X" ̅= 4.81 S.D. = 0.41) อาจารย์และครูพี่เลี้ยงมีความคิดเห็น โดยสรุปว่า การออกแบบแผนการจัดการเรียนรู้การเขียนเชิงสร้างสรรค์ของนักศึกษา ออกแบบครบตามองค์ประกอบ มีความชัดเจนในการใช้ทฤษฎี สัมพันธบท นักศึกษาสามารถจัดกิจกรรมการสอนเขียนเชิงสร้างสรรค์ได้อย่างมีประสิทธิภาพ

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
สกุลวิทย์ พ., & ธำรงโสตถิสกุล ว. . (2024). การพัฒนาหลักสูตรเสริมการปฏิบัติการสอนภาษาไทยในสถานศึกษาตามทฤษฎี สัมพันธบทเพื่อเสริมสร้างความสามารถในการสอนเขียนเชิงสร้างสรรค์ ของนักศึกษาครู. Journal of Roi Kaensarn Academi, 9(12), 3351–3369. สืบค้น จาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/JRKSA/article/view/275799
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กมลพัทธ์ โพธิ์ทอง. (2557). “การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนอ่านและเขียนเชิงสร้างสรรค์ตามทฤษฎีสัมพันธบทเพื่อส่งเสริมความสามารถในการอ่านและเขียนเชิงสร้างสรรค์ของนักศึกษาระดับปริญญาบัณฑิต. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

เกศินี จุฑาวิจิตร. (2557). การเขียนสร้างสรรค์ทางสื่อสิ่งพิมพ์: Idea ดี ๆ ไม่มีวันหมด. (ฉบับปรับปรุง) (พิมพ์ครั้งที่ 2). นครปฐม: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม.

ชนะ เวชกุล. (2524). การเขียนสร้างสรรค์. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.

ตรีศิลป์ บุญขจร. (2553). ด้วยแสงแห่งวรรณคดีเปรียบเทียบ วรรณคดีเปรียบเทียบ : กระบวนทัศน์และวิธีการ (พิมพ์ครั้งที่ 2) . กรุงเทพมหานคร: ศูนย์วรรณคดีศึกษา คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ถวัลย์ มาศจรัส. (2545). การเขียนเชิงสร้างสรรค์ เพื่อการศึกษาและอาชีพ. กรุงเทพมหานคร: ธารอักษร.

ทิศนา แขมมณี. (2556). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 17). กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ปกรณ์ ประจัญบาน. (2552). ระเบียบวิธีวิจัยทางสังคมศาสตร์. พิษณุโลก: รัตนสุวรรณ์การพิมพ์.

ประจักษ์ น้อยเหนื่อย. (2557). ผลการจัดการเรียนการสอนตามทฤษฎีสหบทที่มีต่อความสามารถในการเขียน

ร้อยกรองเชิงสร้างสรรค์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6.วารสารการศึกษาและการพัฒนาสังคม. 10 (1), 262–272.

วิจารณ์ พานิช. (2548). การจัดการความรู้ ฉบับนักปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: สถาบันส่งเสริมการจัดการความรู้เพื่อสังคม.

ศศิวรรณ พชรพรณพงษ์. (2559 ). การพัฒนากระบวนการเรียนการสอนตามแนวคิดการไตร่ตรองการสอนเพื่อส่งเสริมความสามารถในการออกแบบการสอนของนักศึกษาครู. รายงานสืบเนื่องการประชุมวิชาการเสนอผลงานวิจัยระดับชาติ ครั้งที่ 8. (น. 1722-1729). มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม.

สงัด อุทรานันท์. (2532). พื้นฐานและหลักการพัฒนาหลักสูตร. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: มิตรสยาม.

สำลี ทองธิว. (2555). หลักสูตรอาเซียนเพื่อการรู้อาเซียน. วารสารศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยนเรศวร. 14 (3), 95-106.

แสงสุรี วาดวิจิตร และ ชุมศักดิ์ อินทร์รักษ์. (2557). ทิศทางการผลิตและใช้บัณฑิตครูภาษาไทยในอนาคต (พ.ศ.2560 – 2574). วารสารวิชาการครุศาสตร์อุตสาหกรรม มหาวิทยาลัยพระจอมเกล้าพระนครเหนือ. 9 (3), 122-130.

เสาวณิต จุลวงศ์. (2016). นวนิยายไตรภาคชุดกษัตริยา: การเล่าเรื่องอดีตจากภาพอดีตที่ถูกนำเสนอ. วารสารวรรณวิทัศน์. (6), 72–117.

สุรชัย มีชาญ. (2547). ดัชนีความสอดคล้องระหว่างผู้ประเมิน. วารสารสงขลานครินทร์ฉบับสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์. 10 (2), 118-123.

อธิกมาส มากจุ้ย. (2553). การพัฒนารูปแบบการสอนตามทฤษฎีสหบทเพื่อเสริมสร้างความสามารถในการเขียน ภาษาไทยเชิงสร้างสรรค์ของนักศึกษาระดับปริญญาบัณฑิต. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

อัจฉรา ชีวพันธ์. (2553). ภาษาพาสอน เรื่องน่ารู้สำหรับครูภาษาไทย. (พิมพ์ครั้งที่ 2) . กรุงเทพมหานคร: แอคทีฟพริ้นท์ จำกัด.

Taba Hllda. (1962). Curriculum Development: theory and practice. New York: Harcourt Brace and World.