การพัฒนาองค์กรอาสาสมัครท่องเที่ยวไทยเพื่อความยั่งยืนในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว: สถานการณ์ปัจจุบันและแนวทางการพัฒนา
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อศึกษาและวิเคราะห์สถานการณ์งานอาสาสมัครที่เกี่ยวข้องกับอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวในประเทศไทย และ 2) เสนอแนวทางการพัฒนาองค์กรอาสาสมัครท่องเที่ยวไทยเพื่อความยั่งยืนสำหรับอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว ใช้วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ กลุ่มตัวอย่างประกอบด้วย 4 จังหวัด ได้แก่ เชียงราย กระบี่ สตูล และสมุทรปราการ สุ่มตัวอย่างด้วยวิธีสุ่มตัวตัวอย่างแบบโควตา (Quota Sampling) จากหน่วยงานและองค์กรที่ทำงานเกี่ยวข้องกับกิจกรรมอาสาสมัครด้านการท่องเที่ยว รวมจำนวน 82 ตัวอย่าง เก็บข้อมูลโดยด้วยการสัมภาษณ์เชิงลึกและการสนทนากลุ่มและวิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์เชิงเนื้อหา ผลการศึกษาพบว่า สถานการณ์งานอาสาสมัครท่องเที่ยวมีหลากหลายรูปแบบ โดยมีการจัดตั้งองค์กรอาสาสมัครภายใต้การสนับสนุนของภาครัฐ เอกชน หรือหน่วยงานท้องถิ่น ในประเทศไทยแม้ยังขาดองค์กรอาสาสมัครด้านการท่องเที่ยวที่เป็นรูปธรรม มีการออกระเบียบกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา ว่าด้วยอาสาสมัครท่องเที่ยวและกีฬา พ.ศ. 2565 แต่ยังขาดการดำเนินงานที่ชัดเจนและเห็นเป็นรูปธรรม อย่างไรก็ดีจากการสัมภาษณ์พบว่างานอาสาสมัครด้านการท่องเที่ยวได้รับความสนใจเป็นพิเศษจากทุกภาคส่วน
สำหรับแนวทางการพัฒนาองค์กรอาสาสมัครท่องเที่ยวไทยเพื่อความยั่งยืนให้เกิดขึ้นเป็นรูปธรรมนั้น การศึกษานี้เสนอแนะว่า ในระดับนโยบายควรมีการจัดตั้งศูนย์ประสานงานในพื้นที่ท่องเที่ยว มีการรับรองสถานภาพอาสาสมัครท่องเที่ยวไทยอย่างเป็นทางการ และส่งเสริมให้ผู้ประกอบการในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวสนับสนุนพนักงานเข้าร่วมเป็นอาสาสมัคร และด้านการดำเนินการควรมุ่งเน้นการพัฒนาระบบกลไกในการทำงานให้มีประสิทธิภาพยิ่งขึ้น
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กาญจนา สมมิตร และคณะ. (2558). การพัฒนาเครือข่ายการท่องเที่ยวเชิงบำเพ็ญประโยชน์ในเขต
ภาคเหนือตอนบน.กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ (วช.) และสำนักงานกองทุน
สนับสนุนการวิจัย
จำเนียร จวงตระกูล และ นวัสนันท์ วงศ์ประสิทธิ์. (2562). การวิเคราะห์เนื้อหาในการวิเคราะห์ข้อมูลการวิจัย
เชิงคุณภาพ: PAAT Journal. 2(2). 1-14.
ปิยากร หวังมหาพร. (2556). พัฒนาการเชิงนโยบายอาสาสมัครไทย: จากความมั่นคงสู่การพัฒนาสังคม.
วารสารวิชาการศรีปทุมชลบุรี, 10(2), 15 – 26 .
มนทิรา สังข์ทอง, ศิรวิทย์ กุลโรจนภัทร และ วิชัย แหวนเพชร (2563). รูปแบบการจัดการห่วงโซ่อุปทานการ
ท่องเที่ยวเพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. วารสารมหาจุฬาวิชาการ. 7(2), 17-35.
สนธยา พลศรี. (2550). เครือข่ายการเรียนรู้ในงานพัฒนาชุมชน. พิมพ์ครั้งที่2. กรุงเทพฯ : โอเดียนสโตร์.
สานิตย์ หนูนิล. (2562). อาสาสมัครพนักงานองค์กร: แนวคิด และการประยุกต์. วารสารมนุษยศาสตร์และ
สังคมศาสตร์, มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี, 10 (2), 221-233.
อำพล จินดาวัฒนะ. (2549). จิตอาสาพลังโลก. นิตยสารหมอชาวบ้าน. เล่มที่ 327. กรกฎาคม, 2549.
เอื้อมพร หลินเจริญ. (2555). เทคนิคการวิจัยเชิงคุณภาพ. วารสารวัดผลการศึกษา, 17 (1), 17-29.
Global Volunteers. (2024.). About Us. Retrieved 7 August 2024 from https://globalvolun
teers.org/about/
The United Nations Volunteers (2024) About UNV. Retrieved 17 August 2024
from https://www.unv.org/about-unv
Trash Hero World. (2024) About us | Our Mission. Retrieved 20 August 2024 from
https://trashhero.org/our-mission/
World Economic Forum (2024). Travel and Tourism Development Index 2024: Insight
Report. World Economic Forum: Geneva.