การพัฒนาองค์กรอาสาสมัครท่องเที่ยวไทยเพื่อความยั่งยืนในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว: สถานการณ์ปัจจุบันและแนวทางการพัฒนา

Main Article Content

กาญจนา สมมิตร
นิทัศน์ บุญไพศาลสถิตย์
ปณต ประคองทรัพย์

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อศึกษาและวิเคราะห์สถานการณ์งานอาสาสมัครที่เกี่ยวข้องกับอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวในประเทศไทย และ 2) เสนอแนวทางการพัฒนาองค์กรอาสาสมัครท่องเที่ยวไทยเพื่อความยั่งยืนสำหรับอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว ใช้วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ กลุ่มตัวอย่างประกอบด้วย 4 จังหวัด ได้แก่ เชียงราย กระบี่ สตูล และสมุทรปราการ สุ่มตัวอย่างด้วยวิธีสุ่มตัวตัวอย่างแบบโควตา (Quota Sampling) จากหน่วยงานและองค์กรที่ทำงานเกี่ยวข้องกับกิจกรรมอาสาสมัครด้านการท่องเที่ยว รวมจำนวน 82 ตัวอย่าง เก็บข้อมูลโดยด้วยการสัมภาษณ์เชิงลึกและการสนทนากลุ่มและวิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์เชิงเนื้อหา ผลการศึกษาพบว่า สถานการณ์งานอาสาสมัครท่องเที่ยวมีหลากหลายรูปแบบ โดยมีการจัดตั้งองค์กรอาสาสมัครภายใต้การสนับสนุนของภาครัฐ เอกชน หรือหน่วยงานท้องถิ่น ในประเทศไทยแม้ยังขาดองค์กรอาสาสมัครด้านการท่องเที่ยวที่เป็นรูปธรรม มีการออกระเบียบกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา ว่าด้วยอาสาสมัครท่องเที่ยวและกีฬา พ.ศ. 2565 แต่ยังขาดการดำเนินงานที่ชัดเจนและเห็นเป็นรูปธรรม อย่างไรก็ดีจากการสัมภาษณ์พบว่างานอาสาสมัครด้านการท่องเที่ยวได้รับความสนใจเป็นพิเศษจากทุกภาคส่วน


สำหรับแนวทางการพัฒนาองค์กรอาสาสมัครท่องเที่ยวไทยเพื่อความยั่งยืนให้เกิดขึ้นเป็นรูปธรรมนั้น การศึกษานี้เสนอแนะว่า ในระดับนโยบายควรมีการจัดตั้งศูนย์ประสานงานในพื้นที่ท่องเที่ยว มีการรับรองสถานภาพอาสาสมัครท่องเที่ยวไทยอย่างเป็นทางการ และส่งเสริมให้ผู้ประกอบการในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวสนับสนุนพนักงานเข้าร่วมเป็นอาสาสมัคร และด้านการดำเนินการควรมุ่งเน้นการพัฒนาระบบกลไกในการทำงานให้มีประสิทธิภาพยิ่งขึ้น

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
สมมิตร ก. . ., บุญไพศาลสถิตย์ . . น. ., & ประคองทรัพย์ ป. . (2024). การพัฒนาองค์กรอาสาสมัครท่องเที่ยวไทยเพื่อความยั่งยืนในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว: สถานการณ์ปัจจุบันและแนวทางการพัฒนา. Journal of Roi Kaensarn Academi, 9(12), 2187–2205. สืบค้น จาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/JRKSA/article/view/275733
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กาญจนา สมมิตร และคณะ. (2558). การพัฒนาเครือข่ายการท่องเที่ยวเชิงบำเพ็ญประโยชน์ในเขต

ภาคเหนือตอนบน.กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ (วช.) และสำนักงานกองทุน

สนับสนุนการวิจัย

จำเนียร จวงตระกูล และ นวัสนันท์ วงศ์ประสิทธิ์. (2562). การวิเคราะห์เนื้อหาในการวิเคราะห์ข้อมูลการวิจัย

เชิงคุณภาพ: PAAT Journal. 2(2). 1-14.

ปิยากร หวังมหาพร. (2556). พัฒนาการเชิงนโยบายอาสาสมัครไทย: จากความมั่นคงสู่การพัฒนาสังคม.

วารสารวิชาการศรีปทุมชลบุรี, 10(2), 15 – 26 .

มนทิรา สังข์ทอง, ศิรวิทย์ กุลโรจนภัทร และ วิชัย แหวนเพชร (2563). รูปแบบการจัดการห่วงโซ่อุปทานการ

ท่องเที่ยวเพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. วารสารมหาจุฬาวิชาการ. 7(2), 17-35.

สนธยา พลศรี. (2550). เครือข่ายการเรียนรู้ในงานพัฒนาชุมชน. พิมพ์ครั้งที่2. กรุงเทพฯ : โอเดียนสโตร์.

สานิตย์ หนูนิล. (2562). อาสาสมัครพนักงานองค์กร: แนวคิด และการประยุกต์. วารสารมนุษยศาสตร์และ

สังคมศาสตร์, มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี, 10 (2), 221-233.

อำพล จินดาวัฒนะ. (2549). จิตอาสาพลังโลก. นิตยสารหมอชาวบ้าน. เล่มที่ 327. กรกฎาคม, 2549.

เอื้อมพร หลินเจริญ. (2555). เทคนิคการวิจัยเชิงคุณภาพ. วารสารวัดผลการศึกษา, 17 (1), 17-29.

Global Volunteers. (2024.). About Us. Retrieved 7 August 2024 from https://globalvolun

teers.org/about/

The United Nations Volunteers (2024) About UNV. Retrieved 17 August 2024

from https://www.unv.org/about-unv

Trash Hero World. (2024) About us | Our Mission. Retrieved 20 August 2024 from

https://trashhero.org/our-mission/

World Economic Forum (2024). Travel and Tourism Development Index 2024: Insight

Report. World Economic Forum: Geneva.