พระพุทธศาสนากับวิถีชีวิตยุคปัจจุบันของชาวมอญในดินแดนทวารวดี

Main Article Content

พระครูสังฆกิจจารักษ์ วาทินวุฒิปรีชาชาญ

บทคัดย่อ

          งานวิจัยเรื่อง “พระพุทธศาสนากับวิถีชีวิตยุคปัจจุบันของชาวมอญในดินแดนทวารวดี” มีวัตถุประสงค์ 1) ศึกษาหลักฐานร่องรอยพระพุทธศาสนาในดินแดนทวารวดี 2) ศึกษาวิถีชีวิตในยุคปัจจุบันของชาวมอญในดินแดนทวารวดี 3) เพื่อวิเคราะห์พระพุทธศาสนากับวิถีชีวิตชาวมอญในยุคปัจจุบันในดินแดนทวารวดี ใช้ระเบียบวิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยใช้การสัมภาษณ์เชิงลึกเก็บข้อมูลจากผู้เชี่ยวชาญ โดยใช้วิธีคัดเลือกแบบเจาะจง จำนวน 15 คน/รูป และการสนทนากลุ่มเฉพาะ ผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 6 รูป/คน เอกสาร ใช้วิธีวิเคราะห์แบบอุปนัย นำเสนอข้อมูลด้วยวิธีการพรรณนา
          ผลการวิจัยพบว่า
          1. หลักฐานร่องรอยชาวมอญนั้นมีความสัมพันธ์กับพระพุทธศาสนามาตั้งแต่ครั้งพุทธกาลแล้ว ประวัติ และความเป็นมาที่สืบทอดของชาวมอญในการแตกต่างตัว การเข้าร่วมพิธีทางศาสนา ภาษาที่เป็นเอกลักษณ์ และกิจกรรมวันพระที่สำคัญพระพุทธศาสนาที่มีต่อชาวมอญ ซึ่งไม่เพียงแค่รักษาวัฒนธรรมเท่านั้น แต่ยังเป็นการสร้างความเชื่อมโยงระหว่างคนรุ่นเก่าและรุ่นใหม่ในสังคมมอญ
          2. วิถีชีวิตแบบมอญ ชาวมอญมีความผูกพันกับพระพุทธศาสนาตั้งแต่สมัยพุทธกาล โดยศรัทธาในพุทธศาสนาได้ฝังรากลึกในวิถีชีวิตและวัฒนธรรมของพวกเขา ซึ่งสืบทอดผ่านการแต่งกายแบบเฉพาะตัว การเข้าร่วมพิธีทางศาสนา และพิธีกรรมที่สะท้อนอัตลักษณ์ชาติพันธุ์อย่างชัดเจน
          3. พระพุทธศาสนามีอิทธิพลอย่างลึกซึ้งต่ออารยประวัติศาสตร์ วิถีชีวิต ขนบธรรมเนียมประเพณี วัฒนธรรม สถาปัตยกรรม ศิลปกรรม และดนตรีของชุมชนชาวมอญ โดยชาวมอญที่มีความรู้ในประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมมักจะเป็นพระสงฆ์ที่อาศัยอยู่ในวัด ทำให้วัดเป็นศูนย์กลางการบันทึกและการเก็บรักษาความรู้ ผ่านใบลานหรือการจารึกต่าง ๆ ชุมชนชาวมอญยังมีความเชื่อมโยงแน่นแฟ้นกับศาสนาพุทธ

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
วาทินวุฒิปรีชาชาญ พ. (2024). พระพุทธศาสนากับวิถีชีวิตยุคปัจจุบันของชาวมอญในดินแดนทวารวดี. Journal of Roi Kaensarn Academi, 9(12), 440–453. สืบค้น จาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/JRKSA/article/view/274476
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

พระครูโสภณปริยัติสุธี (ศรีบรรตร ถิรธมฺโม) (2550). ทฤษฎีรัฐศาสตร์ในพระไตรปิฎก. (พิมพ์ครั้งที่ 2). พะเยา: โรงพิมพ์เจริญอักษร.

พระครูโสภณวีรานุวัตร (2563). การศึกษาวิเคราะห์ประวัติศาสตร์เมืองอู่ทอง ศึกษากรณี : การเผยแผ่พระพุทธศาสนา จังหวัดสุพรรณบุรี. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาพระพุทธศาสนา.บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

เสถียร โพธินันทะ. (2515). ประวัติศาสตร์พระพุทธศาสนา ฉบับมุขปาฐะ ภาค 2. พิมพ์โดยเสด็จพระราชกุศลในงานพระเมรุพระศพ สมเด็จพระอริยวงศาคตญาณ สมเด็จพระสังฆราช (จวน อุฏฺฐายี มหาเถร) ณ พระเมรุวัดเทพศิรินทราวาส วันที่ 17 มิถุนายน พุทธศักราช 2515 (สภาการศึกษามหามกุฏราชวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยพระพุทธศาสนา.

พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต) (2542). เรื่องที่คนไทยควรเข้าใจให้ถูกต้อง. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพมหานคร:โรงพิมพ์บริษัท สหธรรมมิกจํากัด.

พลาดิศัย สิทธิธัญกิจ และคณะ. (2555). อาณาจักรทวารวดี. กรุงเทพมหานคร: เพื่อนเรียนเด็กไทย.

พระครูโสภณปริยัติสุธี.(ศรีบรรตร ถิรธมฺโม) (2550). ทฤษฎีรัฐศาสตร์ในพระไตรปิฎก. พิมพ์ครั้งที่ 2. พะเยา: โรงพิมพ์เจริญอักษร.

สุริยวุฒิ สุขสวัสดิ์. (2537). ศรีทวารวดีถึงศรีรัตนโกสินทร์. กรุงเทพมหานคร: ด่านสุทธาการพิมพ์.

วิโรฒ ศรีสุโร (2536). วัฒนธรรมพื้นบ้าน : ศิลปกรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: สํานักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

อุดม บัวศรี. (2534). ประวัติและความรุ่งเรืองของพุทธศาสนาในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ในอีสานสมัยพุทธศาสนา. ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

กล้า ศรีเพชร และ สิทธิศักดิ์ จำปาแดง. (2559). พัฒนาการและการปรับปรนเปลี่ยนแปลงคติความเชื่อการใช้ใบเสมาทวารวดี ในมิติวัฒนธรรมของชาวอีสาน. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี ฉบับ Supplementary.

พระมหาปริทัศน์ วรกิจฺโจ. (ทิพย์โอสถ) (2563). การศึกษาอัตลักษณ์ของชุมชนชาวมอญตามหลักพระพุทธศาสนาในตำบลทรงคะนอง อำเภอพระประแดง จังหวัดสมุทรปราการ. วิทยานิพนธ์ คณะพุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พรรณระพี บุญเปลี่ยน. (2562). เพลงกล่อมลูก ของกลุ่มชาติพันธุ์มอญ ในจังหวัดกาญจนบุรี และจังหวัดราชบุรี. ดุษฎีนิพนธ์ศิลปศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาดุริยางคศิลป์. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยสารคาม.

โศจิลักษณ์ กมลศักดาวิกุล. (2560). กระบวนการสร้างและสืบทอดอัตลักษณ์ความเป็นมอญในพื้นที่เมือง :กรณีศึกษาชุมชนมอญคลองบางนา เขตบางนา กรุงเทพมหานคร. รายงานวิจัย, (กรมส่งเสริมวัฒนธรรม: กระทรวงวัฒนธรรม.