Development of Creative Media to Promote Cultural Tourism Among Youth in Chachoengsao Province
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objectives of this research were to study the process of developing a database and the potential for promoting cultural tourism, to develop creative media for youth tourism promotion, and to strengthen learning resources and cultural tourism networks in Chachoengsao Province. This research employed a research and development methodology. The sample consisted of 400 tourists selected through accidental sampling, and 21 key informants from government agencies, the private sector, and community leaders selected through purposive sampling. Additionally, focus group discussions were conducted with 11 experts. Research instruments included questionnaires and in-depth interview guides. Quantitative data were analyzed using frequency, percentage, mean, and standard deviation, while qualitative data were analyzed through content analysis and descriptive interpretation.
The findings revealed the following:
1. The process of developing a database and the potential for promoting cultural tourism comprised: data collection and survey, development of a digital database, improvement of infrastructure and facilities, promotion of cultural tourism activities, public relations and marketing, collaboration with communities and relevant agencies, monitoring and evaluation, and sustainable conservation and development.
2. The development of creative media for youth cultural tourism promotion involved: planning and preparation, site surveys and assessments, study of historical and cultural information, youth training and media production planning, filming and media production processes, media review and dissemination, and follow-up and evaluation.
3. The enhancement of learning resources and network building included: assessment of existing learning resources, development of training manuals for resource enhancement, workshops for developing learning sites, lesson learned documentation and mapping of learning resources, development of cultural tour guide skills, and sustainable network formation.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร มจร พุทธโสธรปริทรรศน์ วิทยาลัยสงฆ์พุทธโสธร มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของวิทยาลัยสงฆ์พุทธโสธร มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ห้ามนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำ เว้นเสีย แต่ว่าจะได้รับอนุญาตจากวิทยาลัยฯ เป็นลายลักษณ์อักษร และเพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้เขียนทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์ บทความให้แก่วารสาร พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้เขียนทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร มจร พุทธโสธรปริทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น
References
กรกนก นิลดำ และคณะ. (2562). แนวทางการพัฒนาเยาวชนให้เป็นนักสื่อสารเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงชาติพันธุ์ในอำเภอแม่จัน จังหวัดเชียงราย. วารสารวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย, 14(1), 220-237.
กรมการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2557). คู่มือการตรวจประเมินมาตรฐานคุณภาพแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: สำนักงานกิจการโรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึกในพระบรมราชูปถัมภ์.
กองแผนและงบประมาณ. (2562). แผนพัฒนาจังหวัดฉะเชิงเทรา (พ.ศ. 2561 – 2565). องค์การบริหารส่วนจังหวัดฉะเชิงเทรา.
ธนาวดี ปิ่นประชานันท์. (2564). การพัฒนากิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์เพื่ออนุรักษ์วัฒนธรรมกลุ่มชาติพันธุ์อูรักลาโวยจในพื้นที่เกาะลันตาจังหวัดกระบี่ (รายงานการวิจัย). คณะวัฒนธรรมสิ่งแวดล้อมและการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
นราวดี บัวขวัญ และปรัชญากรณ์ ไชยคช. (2562). การสำรวจศักยภาพและพัฒนาฐานข้อมูลการท่องเที่ยวโดยชุมชนของประเทศไทย ระยะที่ 2 (รายงานการวิจัย). สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมวิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม (สกสว.).
นฤดล สวัสดิ์ศรี และมัสลิน ปูนอน. (2562). แนวทางการพัฒนาธุรกิจท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในจังหวัดมหาสารคามเพื่อไปสู่เมืองเศรษฐกิจสร้างสรรค์ (รายงานการวิจัย). คณะเทคโนโลยีการเกษตร: มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
เมษ์ธาวิน พลโยธี สุธาธิณี หนูเนียม และสุวิชาดา สกุลวานิชเจริญ. (2565). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืนกรณีศึกษา ชุมชนไทดำ บ้านนาป่าหนาด อำเภอเชียงคาน จังหวัดเลย. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 18(1), 1-25.
สำนักงานการท่องเที่ยวและกีฬา จังหวัดฉะเชิงเทรา. (2566), สรุปสถานการณ์ท่องเที่ยวจังหวัดฉะเชิงเทรา เดือนกันยายน 2566. สืบค้นเมื่อ 3 มีนาคม 2567, https://province.mots.go.th/ewtadmin/ ewt/chachoengsao/download/article/article_20231102143853.jpg
Falk, J. H., & Dierking, L. D. (2013). The museum experience revisited (2nd ed.). London: Routledge.
Creswell, J. W. (2013). Qualitative Inquiry and Research Design: Choosing Among Five Approaches (3rd ed.), SAGE Publications.
Jenkins, H. (2006). Convergence culture: Where old and new media collide. New York: NYU Press.
Kolb, D. A. (1984). Experiential learning: Experience as the source of learning and development. Englewood Cliffs, NJ: Prentice Hall.
Manovich, L. (2001). The language of new media. Cambridge, MA: MIT Press.
Oliver, R. L. (1997). Satisfaction: A behavioral perspective on the consumer. New York: McGraw-Hill.
Porter, M. E. (1990). The competitive advantage of nations. London: Free Press.
Richards, G. (2011). Cultural tourism: Global and local perspectives (2nd ed.). London: Routledge.
_______. (2018). Cultural Tourism: A Review of Recent Research and Trends. Journal of Hospitality and Tourism Management, 36, 12–21.
Ritchie, J. R. B., Tung, V. W. S., & Ritchie, R. J. B. (2011). Tourism experience management research: Emergence, evolution, and future directions. International Journal of Contemporary Hospitality Management, 23(4), 419-438.
Smith, M. K. (2015). Issues in Cultural Tourism Studies (3rd ed.). Routledge.
Scott, N., Cooper, C., & Baggio, R. (2008). Network analysis and tourism: From theory to practice. Bristol, UK: Channel View Publications.
Taro Yamane. (1973). Statistics: an introductory analysis. New York: New York: Harper & Row,
Throsby, D. (2019). Cultural Economics and the Creative Economy. Cambridge University Press.
UNESCO. (2006). Cultural tourism and sustainable development. Paris: UNESCO Publishing.
_______. (2021). Re|Shaping Policies for Creativity: Addressing Culture as a Global Public Good. UNESCO Publishing.
UNWTO. (2017). Tourism and culture synergies. Madrid: United Nations World Tourism Organization.
