ความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยที่ส่งเสริมการเรียนรู้กับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนภาษาจีนของนักเรียนในโรงเรียนสอนภาษาเอกชน จังหวัดขอนแก่น

บทคัดย่อ

งานวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์ 1. เพื่อศึกษาระดับของปัจจัยที่ส่งเสริมการเรียนรู้ 2. เพื่อศึกษาระดับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนภาษาจีนของนักเรียน 3. เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยส่งเสริมการเรียนรู้กับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนภาษาจีน และ 4. เพื่อ เสนอแนะแนวทางการพัฒนาที่สามารถยกระดับผลสัมฤทธิ์ของนักเรียนในบริบทโรงเรียนสอนภาษาจีนเอกชน การวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ มีเครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสอบถาม โดยมีกลุ่มตัวอย่าง คือ นักเรียนที่เรียนภาษาจีนในโรงเรียนสอนภาษาเอกชน จังหวัดขอนแก่น จำนวน 173 คน ซึ่งได้มาจากการคำนวณขนาดกลุ่มตัวอย่างโดยใช้สูตรทาโร่ ยามาเน่ (1973) ที่ระดับความคลาดเคลื่อน 0.05 และสุ่มตัวอย่างแบบแบ่งชั้นภูมิ แล้วสุ่มอย่างง่าย วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนา ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และสถิติเชิงอนุมาน สัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์เพียร์สัน และการวิเคราะห์ถดถอยพหุคูณ ผลการวิจัยพบว่า 1) ระดับปัจจัยที่ส่งผลต่อผลสัมฤทธิ์การเรียนภาษาจีน โรงเรียนสอนภาษาโอวหยางขอนแก่น จังหวัดขอนแก่น โดยรวมอยู่ในระดับมาก (x̅= 4.14, S.D. = 0.29) 2) ระดับผลสัมฤทธิ์การเรียนภาษาจีนของนักเรียนโรงเรียนสอนภาษาโอวหยางขอนแก่น จังหวัดขอนแก่น โดยรวมอยู่ในระดับมาก (x̅= 4.16, S.D. = 0.31) 3) ความสัมพันธ์กับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนภาษาจีนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 โดยระดับปัจจัยโดยรวม มีความสัมพันธ์กับผลสัมฤทธิ์รวมสูงที่สุด (r = .970*) และ4) ข้อเสนอแนะแนวทางพัฒนาเกี่ยวกับปัจจัยที่ส่งผลต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนภาษาจีนที่หลากหลาย โดยข้อเสนอที่พบมากที่สุด ได้แก่ การเน้นการเรียนการสนทนาโดยจำลองเหตุการณ์ต่าง ๆ และการเพิ่มเนื้อหาด้านการเขียนภาษาจีน รองลงมา คือ การพัฒนาแบบเรียนให้เหมาะสมกับหลักสูตร การพัฒนาเทคนิคการสอนของครูให้ดึงดูดความสนใจ และการจัดสภาพแวดล้อมที่เอื้อต่อการเรียนรู้