Supervision Model to Enhance Students Digital Intelligence of Schools in Bangkok Metropolitan factors of supervision
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aims to Analyze the components of the supervision model to enhance the digital intelligence of students in Bangkok schools. used to create and evaluate supervision models The research method is divided into 3 steps according to the objectives. Step 1: Analysis of the components of the supervision model to enhance the digital intelligence of students in schools under Bangkok by Educational institution administrators and teachers, 400 people. Step 2: Drafting a supervision model to enhance the digital intelligence of students in Bangkok schools by educational supervisors, experts, and educational institution administrators. Step 3: Evaluating the educational institution model. Supervised to enhance the digital intelligence of students at schools in Bangkok by qualified educational supervisors. and educational institution administrators The tools used to collect data were questionnaires and interview forms, and data were analyzed using statistics, frequencies, percentages, means, and standard deviations. Confirmatory factor analysis and inductive content analysis The results of the research found that: 1) The results of the second confirmatory factor analysis of the components of the supervision model to enhance the digital intelligence of students in schools in Bangkok Metropolitan Administration. The Model consistency index values =173.98, df=154, p=0.12912, /df=1.13, GFI=0.96, AGFI =0.94 ,RMSEA=0.018, RMR= 0.016 and SRMR=0.037 were obtained. according to specified criteria The composition is consistent with empirical data. Consistent with the concept Research Theory 2) Supervision model to enhance the digital intelligence of students in schools in Bangkok, consisting of 5 components: (1) principles of the model, (2) the objectives of the model, (3) the supervision process, (4) the results of supervision, and (5) the factors contributing to success. 3) Supervision model to enhance the digital intelligence of students in schools in Bangkok. There is accuracy, appropriateness, and feasibility. and the usefulness is at a high level.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กิตติศักดิ์ อังคะนาวิน. (ม.ป.ป.). การนิเทศการศึกษาให้เจริญก้าวหน้าสู่ยุคไทยแลนด์ 4.0. วารสารวิชาการ
สถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิ, 4(1), 193–195.
เก็จกนก เอื้อวงศ์ และพิชิต ฤทธิ์จรูญ. (2556). หน่วยที่ 2 วิจัยทางการบริหารการศึกษา. ใน ประมวล
สาระชุดวิชา 23721 การวิจัยทางการบริหารการศึกษา (หน่วยที่ 1-5, น. 2-15–2-118).
มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ขวัญตา เจริญศรี. (2562). รูปแบบสังคมแห่งการเรียนรู้ในสถานศึกษา สังกัดเทศบาลนครนครปฐม
[ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศิลปากร].
จามรี เชื้อชัย. (2563). การพัฒนารูปแบบการนิเทศเพื่อพัฒนาคุณภาพการจัดการศึกษาของโรงเรียน
มัธยมศึกษา. วารสารการบริการนิติบุคคลและนวัตกรรมท้องถิ่น, 7(7), 177–191.
จิราภรณ์ สีลา. (2563). รูปแบบการนิเทศแบบร่วมมือเพื่อพัฒนาการจัดประสบการณ์ที่ส่งเสริมทักษะ
กระบวนการทางวิทยาศาสตร์สำหรับเด็กปฐมวัย [การศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัย
มหาสารคาม].
ทิพวรรณ ถาวรโชติ. (2564). รูปแบบการนิเทศด้วยเครือข่ายความร่วมมือเพื่อส่งเสริมประสิทธิผลของ
สถานศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา [ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัย
นเรศวร].
ธนัฏฐา วุฒิวณิชย์. (2563). รูปแบบการนิเทศที่มีประสิทธิภาพต่อการจัดการเรียนการสอนในศตวรรษที่ 21
ของโรงเรียนเทศบาลวัดท่าสะต๋อย อำเภอเมือง จังหวัดเชียงใหม่. วารสารการศึกษาและการ
พัฒนาสังคม, 5(2), 302–333.
นงลักษณ์ วิรัชชัย. (2542). โมเดลลิสเรล: สถิติวิเคราะห์สำหรับการวิจัย. โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์
มหาวิทยาลัย.
บุญชม ศรีสะอาด. (2558). การวิจัยเบื้องต้น (พิมพ์ครั้งที่ 9). สุริยาสาส์น.
ปณิตา วรรณพิรุณ และนำโชค วัฒนานัณ. (2560). ความฉลาดทางดิจิทัล. พัฒนาเทคนิคศึกษา, 29(102),
–20.
พงศกร จําปาโพธิ์. (2566). การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันในการนิเทศการเรียนการสอนของครูใน
ระดับมัธยมศึกษา. Procedia of Multidisciplinary Research, 1(9), 21–25.
พักตร์วิภา โพธิ์ศรี. (2560). ยุทธศาสตร์การศึกษาผ่านการเรียนรู้แบบ Mobile learning เพื่อเสริมจิตอาสา
สำหรับนิสิตระดับปริญญาตรี. มหาวิทยาลัยบูรพา.
วชิรา เครือคำอ้าย และชวลิต ขอดศิริ. (2562). การพัฒนารูปแบบการนิเทศโดยใช้กระบวนการชี้แนะและ
ระบบพี่เลี้ยงเพื่อส่งเสริมศักยภาพการจัดการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน จังหวัดเชียงใหม่. วารสารสมาคมนักวิจัย, 24(1), 121–135.
วรพจน์ วงศ์กิจรุ่งเรือง. (2561). คู่มือพลเมืองดิจิตอล. สำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจดิจิทัล กระทรวงดิจิทัล
เพื่อเศรษฐกิจและสังคม.
ศุภวรรณ สัจจพิบูล. (2560). แนวคิดการนิเทศเพื่อพัฒนาสมรรถนะการจัดการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21.
วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร ฉบับภาษาไทย สาขาสังคมศาสตร์ มนุษยศาสตร์ และศิลปะ, 37(1),
–222.
สรานนท์ อินทนนท์. (2563). การกลั่นแกล้งบนโลกไซเบอร์ (Cyberbullying) (พิมพ์ครั้งที่ 3). มูลนิธิส่งเสริม
สื่อเด็กและเยาวชน.
หน่วยศึกษานิเทศก์ สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2562). แนวทางการนิเทศบูรณาการ
โดยใช้พื้นที่เป็นฐานเพื่อพัฒนาคุณภาพการศึกษาสู่การนิเทศภายในโรงเรียนโดยใช้ห้องเรียนเป็น
ฐานเพื่อพัฒนาคุณภาพของผู้เรียน “2562 ปีทองแห่งการนิเทศภายในโดยใช้ห้องเรียนเป็นฐานเพื่อ
พัฒนาคุณภาพของผู้เรียน”.
Bushway, A., & Nash, W. R. (1977). School cheating behavior. Review of Educational Research, 47(4),
–632.
Glickman, C. D., Gordon, S. P., & Ross-Gordon, J. M. (2010). Supervision and instructional leadership:
A developmental approach (8th ed.). Allyn & Bacon.
Hair, J. F., Black, W. C., Babin, B. J., & Anderson, R. E. (2018). Multivariate data analysis (8th ed.).
Cengage Learning.
Harris, B. M. (1985). Supervisory behavior in education (3rd ed.). Prentice-Hall.
Madaus, G. F., & Kellaghan, T. (2000). Models, metaphors, and definitions in evaluation. In D. L. Stufflebeam, G. F. Madaus, & T. Kellaghan (Eds.), Evaluation models: Viewpoints on educational and
human services evaluation (2nd ed., pp. 19–31). Springer Netherlands.
Sangchai, K. (2015). Supervision of Education Change Agent. http://school.go.th/nites/km/56km/1st-
kriengsak.pdf
Wagner, T. (2008). Even our “best” schools are failing to prepare students for 21st-century careers
and citizenship. Educational Leadership, 66(2), 20–25.
