การประยุกต์ใช้หลักอปริหานิยธรรมต่อการจัดทำแผนพัฒนาท้องถิ่นอย่าง มีประสิทธิภาพขององค์การบริหารส่วนตำบลในเขตอำเภอจุฬาภรณ์ จังหวัดนครศรีธรรมราช
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การจัดทำแผนพัฒนาท้องถิ่น มีความสำคัญต่อการพัฒนาท้องถิ่นเป็นอย่างมาก ซึ่งสามารถนำหลักธรรมมาประยุกต์ใช้ได้ บทความวิจัยนี้จึงมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการประยุกต์ใช้และแนวทางการใช้หลักอปริหานิยธรรมต่อการจัดทำแผนพัฒนาท้องถิ่นอย่างมีประสิทธิภาพขององค์การบริหารส่วนตำบลในเขตอำเภอจุฬาภรณ์ จังหวัดนครศรีธรรมราช กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ บุคลากร จำนวน 144 คน กำหนดกลุ่มตัวอย่างด้วยตารางสำเร็จรูปของเครจซี่และมอร์แกน ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 9 คน โดยเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้คือแบบสอบถาม และแบบสัมภาษณ์ สถิติที่ใช้คือ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์เนื้อหา
ผลการวิจัยพบว่า 1) การประยุกต์ใช้หลักอปริหานิยธรรมต่อการจัดทำแผนพัฒนาท้องถิ่นอย่างมีประสิทธิภาพ โดยรวมอยู่ในระดับมากที่สุด ( = 4.53, S.D = 0.52) และทุกด้านอยู่ในระดับมากที่สุด ด้านที่มีค่าเฉลี่ยสูงสุด คือ การสักการะ เคารพ นับถือ บูชาและปกป้องรักษาปูชนียสถาน (
= 4.56, S.D = 0.51) และด้านที่มีค่าเฉลี่ยต่ำสุดคือ การประชุมหารืออย่างต่อเนื่อง (
= 4.50, S.D = 0.52) และ 2) แนวทางการประยุกต์ใช้หลักอปริหานิยธรรมต่อการจัดทำแผนพัฒนาท้องถิ่น ได้แก่ (1) ควรมีการประชุมรับฟังข้อคิดเห็นจากทุกภาคส่วน (2) ทุกคนควรเข้าร่วมประชุมอย่างพร้อมเพรียง (3) ต้องยึดถือและปฏิบัติตามหลักการและกฎเกณฑ์อย่างจริงจัง (4) เน้นการมีส่วนร่วมของบุคคลทุกฝ่ายในการพัฒนาท้องถิ่น (5) ควรให้เกียรติซึ่งกันและกันระหว่างสมาชิก (6) ควรส่งเสริมการให้เกียรติต่อสถานที่ต่าง ๆ ที่เป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของคนในชุมชน และ (7) ควรส่งเสริมบุคลากรทุกภาคส่วนให้มีคุณธรรมและมีภาวะผู้นำ
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
จิราภรณ์ สามิบัติ และคณะ. (2560). ประสิทธิผลการนำแผนพัฒนาท้องถิ่นไปสู่การปฏิบัติขององค์การบริหารส่วนตำบลในเขตจังหวัดเพชรบูรณ์. วารสารสังคมศาสตร์วิชาการ, 10(2), 79-92.
พระครูศิริโสธร คณารักษ์. (2562). แนวทางการพัฒนาชุมชนเชิงพุทธโดยใช้หลักอปริหานิยธรรมในจังหวัดยโสธร. วารสารบัณฑิตศึกษามหาจุฬาขอนแก่น, 6(3), 337-349.
พระธีรเดช ธีรเตโช. (2561). การปฏิบัติงานตามหลักอปริหานิยธรรม ของบุคลากรเทศบาลในเขต อําเภอเมือง จังหวัดสงขลา. วารสารปรัชญาปริทรรศน์, 23(2), 109-116.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2550). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. กรุงเทพฯ: เอส.อาร์ พริ้นติ้ง แมส โปรดักส์.
พระมหายุทธพิชัย สิริชโย และธิติวุฒิ หมั่นมี. (2561). การบริหารงานตามหลักอปหานิยธรรม. วารสารสมาคมศิษย์เก่ามหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, 7(2), 140.
พัชร์ศศิ เรืองมณีญาต์. (2565). การประยุกต์ใช้หลักอปริหานิยธรรม 7 ในการจัดการท่องเที่ยวในเขตพัฒนาพิเศษภาคตะวันออก จังหวัดระยอง. วารสารสหวิทยาการนวัตกรรมปริทรรศน์, 5(5),138-147.
วราภรณ์ ปานะพิพัฒน์. (2564). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการจัดทำแผนพัฒนาท้องถิ่นของเทศบาลตำบลในจังหวัดสุราษฏร์ธานี. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยปทุมธานี, 13(1), 340-356.
วิสุทธิ บุญญะโสภิต. (2563). การประยุกต์ใช้หลักอปริหานิยธรรมในการจัดการกองทุนหลักประกันสุขภาพตำบล: กรณีศึกษากองทุนหลักประกันสุขภาพตำบลท่าไม้ อำเภอชุมแสง จังหวัดนครสวรรค์. วารสารวิจยวิชาการ, 3(1), 69-84.
สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์. (2558). การกระจายอำนาจการปกครองท้องถิ่น: ศึกษากรณีการปกครองตนเองตามเจตนารมณ์ของประชาชนในระดับจังหวัด (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ส่วนแผนพัฒนาท้องถิ่น สำนักพัฒนาและส่งเสริมการบริหารงานท้องถิ่น กรมส่งเสริมการปกครอง ท้องถิ่น กระทรวงมหาดไทย. (2560). คู่มือรวมระเบียบ กฎหมาย และแนวทางปฏิบัติในการจัดทำแผนพัฒนาท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: กรมส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น กระทรวงมหาดไทย.