A STUDY OF FACTORS LEARNING NETWORK OF THE PRIVATE SCHOOL
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aimed to study the factors learning network of the private schools. The study was conducted in a descriptive research and collected the data by quantitative and qualitative research. The research methodology conducted by 3 phases; Phase 1 documentary the study the analysis of relevant documents and researches. Phase 2 in-dept interviewing. The target group consisted were the chairperson of the group network, the chairman of the provincial private education coordination and promotion committee, and the director of a private school. The tools which were used for gathering data was the semi-structural interview form. Checking the qualitative data by triangular inspection method for making the conceptual framework of factors learning network. Phase 3 investigate the components recommendations by 5 experts; the provincial education officer, the director of provincial private education promotion group, the chairman of the private school district, and two educational supervisors. The tools which were used for gathering data was the evaluation from to assess the propriety, feasibility and utility of the components of learning network. A descriptive analysis was employed in which percentage and mean were used as statistical tools.
The results found that: the components of factors learning network of the private school consisted were 1) common vision, 2) educational administration and management, 3) the features of the collaboration network, and 4) the process of network empowerment are propriety, feasibility and utility of policy recommendations located at the high level.
Article Details
References
กระทรวงศึกษาธิการ. (2545). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พุทธศักราช 2542 (ฉบับที่ 2) และที่แก้ไข
เพิ่มเติม พุทธศักราช 2545. กรุงเทพฯ: บริษัทสยามสปอรต์ ซินดิเค จำกัด.
เกรียงศักดิ์ยศ พันธุ์ไทย. (2559). กระบวนการสร้างเครือข่ายการเรียนรู้สำหรับการฝึกอบรมพนักงานในองค์การ.
วารสารมหาวิทยาลัยนราธิวาสราชนครินทร์ สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 3(2), 82-91.
เกสรี ลัดเลีย. (2557). การพัฒนาเครือข่ายการจัดการศึกษาที่ส่งเสริมคุณภาพศูนย์พัฒนาเด็กเล็กสังกัดองค์กร ปกครอง
ส่วนท้องถิ่นสามจังหวัดชายแดนภาคใต้. สุทธิปริทัศน์, 28(88), 57-79.
เครือศรี วิเศษสุวรรณภูมิและคณะ. (2556). การส่งเสริมและพัฒนานวัตกรรมเครือข่ายการเรียนรู้ของครูและ บุคลากรทางการศึกษาเพื่อพัฒนาคุณภาพผู้เรียนในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้. วารสารปาริชาต, 25(2),
-90.
จารุวรรณ นุตะศรินทร์. (2550). วัฒนธรรมองค์การที่เอื้อต่อการเกิดนวัตกรรม กรณีศึกษาบริษัทไทยยามาฮ่า มอเตอร์จำกัด. วิทยานิพนธ์ปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์และ
องค์การ บัณฑิตวิทยาลัย สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, คณะครุศาสตร์. (2553). การสร้างเครือข่ายและการมีส่วนร่วม. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นงณภัทร รุ่งเนยและคณะ. (2557). นวัตกรรมเครือข่ายการเรียนรู้สู่การพัฒนาคุณภาพการศึกษา. วารสาร
การพบาลและการศึกษา, 7(3), 15-23.
พิสิฐ เทพไกรวัล.(2554). การพัฒนารูปแบบเครือข่ายความร่วมมือเพื่อคุณภาพการจัดการศึกษาใน โรงเรียนประถมศึกษาขนาดเล็ก. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหาร
การศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ภัทรวรรธน์ นิลแก้วบวรวิชญ์. (2559). รูปแบบการพัฒนาเครือข่ายความร่วมมือทางวิชาการของสำนักงานเขต พื้นที่การศึกษาประถมศึกษา สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. วิทยานิพนธ์
ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยบูรพา.
วิโรจน์ สารรัตนะ. (2548). โรงเรียน: การบริหารสู่ความเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ทิพย์วิสุธ.
ศศิประภา ชัยประสิทธิ์. (2553). องค์กรแห่งนวัตกรรมทางเลือกใหม่ของผู้ประกอบการยุคใหม่. วารสารนักบริหาร มหาวิทยาลัยกรุงเทพ, 30, 60-63.
ศักดิ์นิพน สว่างวงศ์. (2557). เครือข่ายความร่วมมือเพื่อพัฒนาคุณภาพการศึกษา. วารสารการบริหารการศึกษา บัวบัณฑิต, 14(2), 12-24.
เสมอ สุวรรณโคและคณะ. (2558). รูปแบบเครือข่ายการพัฒนาคุณภาพการศึกษาด้านวิชาการของโรงเรียนระดับ
ประถมศึกษา. วารสารวิชาการศึกษาศาสตร์ คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ,
(2), 128-137.
สุดา มงคลสิทธิ์. (2562). กลยุทธ์การสร้างเครือข่ายความร่วมมือเพื่อพัฒนาการจัดการศึกษาในโรงเรียนเอกชนจังหวัด
ชลบุรี. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 6(19), 5843-5859.
สุระชัย โกศิยะกุลและคณะ. (2552). การวิจัยและพัฒนาการส่งเสริมนวัตกรรมเครือข่ายการเรียนรู้ของครูและ บุคลากรทางการศึกษาเพื่อพัฒนาคุณภาพผู้เรียน ระยะที่ 1 ของจังหวัด กำแพงเพชร. มหาวิทยาลัย ราชภัฏกำแพงเพชร.
สำนักงานศึกษาธิการจังหวัดขอนแก่น. (2561). รายงานผลการนิเทศ ติดตามระบบการประกันคุณภาพภายใน สถานศึกษาเอกชนจังหวัดขอนแก่น ปีการศึกษา 2561. (เอกสารอัดสำเนา).
อารี หลวงนาและคณะ. (2554). รายงานการวิจัยและพัฒนาการส่งเสริมนวัตกรรมเครือข่ายการเรียนรู้ของครู
และบุคลากรทางการศึกษาเพื่อพัฒนาคุณภาพผู้เรียนด้านทักษะการคิดในจังหวัดอุบลราชธานี
ระยะที่ 2. อุบลราชธานี: คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี.
Agrnoff Robert. (2006). Inside Collaborative Networks: Ten Lesson for Public Managers. Public Administration
Review, 66(6), 57-58.
Dyer,J.H. & Nobeoka,K. (2000). Creating and managing a high-performance knowledge-sharing network: the Toyota case. Strategic Management Journal, 21(3), 345-367.
Liebeskind J.P. et al. (1996). Social networks learning and flexibility : sourcing scientific knowledge in new
biotechnology firms. Organization Science, 7(4),428-443.
Seufert, A.,G. & Bach, A.(1999). Towards knowledge networking. Journal of Knowledge Management, 3(3),180-190.
Snowden, D. (2005). From atomism to networks in social system. The Learning Organization, 12(6), 552-562.