การศึกษาองค์ประกอบของเครือข่ายการเรียนรู้ของโรงเรียนเอกชน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาองค์ประกอบของเครือข่ายการเรียนรู้ของโรงเรียนเอกชน เป็นการวิจัยเชิงบรรยาย ดำเนินการวิจัย แบ่งเป็น 3 ระยะคือ ระยะที่ 1 การศึกษาเอกสาร แนวคิด ทฤษฎีและงานวิจัยที่เกี่ยวข้องในเรื่องเครือข่ายการเรียนรู้ นำไปวิเคราะห์ข้อมูลและศึกษาองค์ประกอบของเครือข่ายการเรียนรู้ ระยะที่ 2 การสัมภาษณ์เชิงลึก โดยการสัมภาษณ์ผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 3 คน ได้แก่ ประธานเครือข่ายการเรียนรู้ จำนวน 1 คน ประธานคณะกรรมการประสานและส่งเสริมการศึกษาเอกชนจังหวัดขอนแก่น จำนวน 1 คน ผู้อำนวยการโรงเรียนเอกชน จำนวน 1 คน เครื่องมือที่ใช้ คือ แบบสัมภาษณ์แบบกึ่งโครงสร้าง ใช้วิธีการตรวจสอบข้อมูลเชิงคุณภาพด้วยวิธีการตรวจสอบแบบสามเส้า โดยทำการศึกษาวิเคราะห์ข้อมูลที่ได้เพื่อนำไปสู่การกำหนดกรอบแนวคิดขององค์ประกอบของเครือข่ายการเรียนรู้ ระยะที่ 3 การสร้างและตรวจสอบคุณภาพขององค์ประกอบของเครือข่ายชองการเรียนรู้ของโรงเรียนเอกชนโดยผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 5 คน ได้แก่ ศึกษาธิการจังหวัดขอนแก่น จำนวน 1 คน หัวหน้ากลุ่มส่งเสริมการศึกษาเอกชน สำนักงานศึกษาธิการจังหวัดขอนแก่น จำนวน 1 คน ประธานเขตการศึกษาโรงเรียนเอกชน จังหวัดขอนแก่น จำนวน 1 คน ศึกษานิเทศก์ สังกัดสำนักงานศึกษาธิการจังหวัดขอนแก่น จำนวน 2 คน เครื่องมือที่ใช้คือ แบบประเมิน เพื่อประเมินความเหมาะสม ความเป็นไปได้ และความเป็นประโยชน์ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย
ผลการวิจัยพบว่า องค์ประกอบของเครือข่ายการเรียนรู้ของโรงเรียนเอกชน มี 4 องค์ประกอบ คือ 1) การมีวิสัยทัศน์ร่วมกัน 2) การบริหารจัดการการศึกษา 3) หลักการดำเนินงานของเครือข่าย และ4) การเสริมสร้างซึ่งกันและกัน มีความเหมาะสม ความเป็นไปได้ และความเป็นประโยชน์อยู่ในระดับมาก
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2545). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พุทธศักราช 2542 (ฉบับที่ 2) และที่แก้ไข
เพิ่มเติม พุทธศักราช 2545. กรุงเทพฯ: บริษัทสยามสปอรต์ ซินดิเค จำกัด.
เกรียงศักดิ์ยศ พันธุ์ไทย. (2559). กระบวนการสร้างเครือข่ายการเรียนรู้สำหรับการฝึกอบรมพนักงานในองค์การ.
วารสารมหาวิทยาลัยนราธิวาสราชนครินทร์ สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 3(2), 82-91.
เกสรี ลัดเลีย. (2557). การพัฒนาเครือข่ายการจัดการศึกษาที่ส่งเสริมคุณภาพศูนย์พัฒนาเด็กเล็กสังกัดองค์กร ปกครอง
ส่วนท้องถิ่นสามจังหวัดชายแดนภาคใต้. สุทธิปริทัศน์, 28(88), 57-79.
เครือศรี วิเศษสุวรรณภูมิและคณะ. (2556). การส่งเสริมและพัฒนานวัตกรรมเครือข่ายการเรียนรู้ของครูและ บุคลากรทางการศึกษาเพื่อพัฒนาคุณภาพผู้เรียนในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้. วารสารปาริชาต, 25(2),
-90.
จารุวรรณ นุตะศรินทร์. (2550). วัฒนธรรมองค์การที่เอื้อต่อการเกิดนวัตกรรม กรณีศึกษาบริษัทไทยยามาฮ่า มอเตอร์จำกัด. วิทยานิพนธ์ปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์และ
องค์การ บัณฑิตวิทยาลัย สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, คณะครุศาสตร์. (2553). การสร้างเครือข่ายและการมีส่วนร่วม. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นงณภัทร รุ่งเนยและคณะ. (2557). นวัตกรรมเครือข่ายการเรียนรู้สู่การพัฒนาคุณภาพการศึกษา. วารสาร
การพบาลและการศึกษา, 7(3), 15-23.
พิสิฐ เทพไกรวัล.(2554). การพัฒนารูปแบบเครือข่ายความร่วมมือเพื่อคุณภาพการจัดการศึกษาใน โรงเรียนประถมศึกษาขนาดเล็ก. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหาร
การศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ภัทรวรรธน์ นิลแก้วบวรวิชญ์. (2559). รูปแบบการพัฒนาเครือข่ายความร่วมมือทางวิชาการของสำนักงานเขต พื้นที่การศึกษาประถมศึกษา สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. วิทยานิพนธ์
ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยบูรพา.
วิโรจน์ สารรัตนะ. (2548). โรงเรียน: การบริหารสู่ความเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ทิพย์วิสุธ.
ศศิประภา ชัยประสิทธิ์. (2553). องค์กรแห่งนวัตกรรมทางเลือกใหม่ของผู้ประกอบการยุคใหม่. วารสารนักบริหาร มหาวิทยาลัยกรุงเทพ, 30, 60-63.
ศักดิ์นิพน สว่างวงศ์. (2557). เครือข่ายความร่วมมือเพื่อพัฒนาคุณภาพการศึกษา. วารสารการบริหารการศึกษา บัวบัณฑิต, 14(2), 12-24.
เสมอ สุวรรณโคและคณะ. (2558). รูปแบบเครือข่ายการพัฒนาคุณภาพการศึกษาด้านวิชาการของโรงเรียนระดับ
ประถมศึกษา. วารสารวิชาการศึกษาศาสตร์ คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ,
(2), 128-137.
สุดา มงคลสิทธิ์. (2562). กลยุทธ์การสร้างเครือข่ายความร่วมมือเพื่อพัฒนาการจัดการศึกษาในโรงเรียนเอกชนจังหวัด
ชลบุรี. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 6(19), 5843-5859.
สุระชัย โกศิยะกุลและคณะ. (2552). การวิจัยและพัฒนาการส่งเสริมนวัตกรรมเครือข่ายการเรียนรู้ของครูและ บุคลากรทางการศึกษาเพื่อพัฒนาคุณภาพผู้เรียน ระยะที่ 1 ของจังหวัด กำแพงเพชร. มหาวิทยาลัย ราชภัฏกำแพงเพชร.
สำนักงานศึกษาธิการจังหวัดขอนแก่น. (2561). รายงานผลการนิเทศ ติดตามระบบการประกันคุณภาพภายใน สถานศึกษาเอกชนจังหวัดขอนแก่น ปีการศึกษา 2561. (เอกสารอัดสำเนา).
อารี หลวงนาและคณะ. (2554). รายงานการวิจัยและพัฒนาการส่งเสริมนวัตกรรมเครือข่ายการเรียนรู้ของครู
และบุคลากรทางการศึกษาเพื่อพัฒนาคุณภาพผู้เรียนด้านทักษะการคิดในจังหวัดอุบลราชธานี
ระยะที่ 2. อุบลราชธานี: คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี.
Agrnoff Robert. (2006). Inside Collaborative Networks: Ten Lesson for Public Managers. Public Administration
Review, 66(6), 57-58.
Dyer,J.H. & Nobeoka,K. (2000). Creating and managing a high-performance knowledge-sharing network: the Toyota case. Strategic Management Journal, 21(3), 345-367.
Liebeskind J.P. et al. (1996). Social networks learning and flexibility : sourcing scientific knowledge in new
biotechnology firms. Organization Science, 7(4),428-443.
Seufert, A.,G. & Bach, A.(1999). Towards knowledge networking. Journal of Knowledge Management, 3(3),180-190.
Snowden, D. (2005). From atomism to networks in social system. The Learning Organization, 12(6), 552-562.
