Fostering Public Consciousness Citizenship in Democracy of Students Phuket Rajabhat University
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The purposes of the research of are to study (1) the citizenship problems of students in democracy, (2) the impacts of citizenship problems, (3) the ways of fostering the public consciousness of the citizenship students. The research methodology contains documentary research, formal document, and official data records.The in-depth interviews relating students of 5 faculties included: Humanity and Social Science, Management Science, Science and Technology, Education and Agricultural Technology. It is an unstructured the in-depth interview. The open end question forms and flexible interview methods are set for specific random sampling pattern in the friendly atmosphere of daily life. The samples are 45 persons.
The research results were found as follows;
1. for the citizenship problems of students indemocracy, social responsibility can be the most significance because the social benefit belongs to public for united possession and conserved sustainability. Whoever, causing injury to the social benefit, should be executed under the laws by the public sector immediately
2. for the impacts of citizen problems, individuals can be the most significance because the democracy society has the equality of civil rights and liberty. Any person, violating the rights and liberty of the other person caused injury to such person, should be filed and punished by the public sector
3. for the ways of fostering public consciousness of the citizenship students, morality can be the most significance because self-sincerity and responsibility are important to individuals in daily life. The other person can adapt this good model to build the growth of society, country development and goal achieved.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กนิษฐา นิทัศน์พัฒนา และคณะ. (2551). จิตสํานึกทางสังคมของนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษา. กรุงเทพฯ:มหาวิทยาลัยมหิดล.
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2556). นวัตกรรมการเรียนรู้ในสังคมที่หลากหลาย. กรุงเทพฯ: นักวิชาการอาวุโสมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด และประธานสถาบันอนาคตศึกษาเพื่อพัฒนา.
กุลทิพย์ ศาสตระรุจิ. (2551). ความขัดแย้งและการวิวาทในสื่อสังคมของวัยรุ่น. กรุงเทพฯ: คณะนิเทศศาสตร์และนวัตกรรมการจัดการ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ชาย โพธิสิตา. (2552). การวิจัยเชิงคุณภาพ หลักการและแนวคิด. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล.
ชาย โพธิสิตา และคณะ (2554). รายงานการวิจัยเรื่อง จิตสำนึกสาธารณะสมบัติ: กรณีศึกษากรุงเทพมหานคร. นครปฐม: สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล.
ชัยสิทธิ์ เฉลิมมีประเสริฐ และคณะ. (2552). การศึกษาสภาพปัญหาและปัจจัยที่ส่งผลต่อจิตสำนึกและพฤติกรรมการรักษาแหล่งท่องเที่ยวที่เป็นทรัพย์สินส่วนรวม (รายงานการวิจัย). คณะรัฐศาสตร์. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชัยวัฒน์ ถิระพันธุ์ (2553). ทฤษฎีไร้ระเบียบกับทางแพร่งของสังคมไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์อุดปัญญา.
ธนพรรณ ธานี. (2549). การศึกษาชุมชน. ขอนแก่น: คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ปริญญา เทวานฤมิตรกุล. (2554). จิตสำนึกประชาธิปไตย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ไพฑูรย์ สินลารัตน์ (2554). จิตสำในการสร้างงาน. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
มานิต มานิตเจริญ. (2552). จิตสำนึกทางสังคมระดับบัณฑิตศึกษา. กรุงเทพฯ: เอกศิลปะการพิมพ์.
รุ่งรัตน์ เพ็งสวย. (2550). ปัญหาองค์กร. กรุงเทพฯ: มติชน.
วิรัตน์ คาศรีจันทร์. (2554). จิตสำนึกพลเมืองในบริบทประชาสังคมไทย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหิดล.
ศักดิ์ชัย นิรัญทวี. (2554). คุณลักษณะพลเมืองดี. กรุงเทพฯ: พิมพ์ดีการพิมพ์.
ศรีประภา เพชรมีศรี. (2554). จิตสำนึกแห่งวิญญูชน. กรุงเทพฯ: โครงการจัดตั้งสถาบันสิทธิมนุษยชนและสันติศึกษา มหาวิทยาลัยมหิดล.
ศูนย์เครือข่ายองค์ความรู้สาธารณะด้านการจัดการทุนมนุษย์. (2558). โครงการปลูกจิตสำนึกรักบ้านเกิดให้แก่นักเรียนทุนรัฐบาล 2558. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการข้าราชพลเรือน.
สยามรัฐ เรืองนาม. (2552). จิตสำนึกทางสังคมของนักศึกษาระดับ บัณฑิตศึกษามหาวิทยาลัยมหิดล. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหิดล.
สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ. (2555). รูปแบบการพัฒนาจิตสาธารณะของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนประถมศึกษาในเขตอำเภอเมือง จังหวัดเชียงใหม่.กรุงเทพฯ: สำนักงานวิจัยแห่งชาติ.
สุดจิต นิมิตกุล. (2558). กระทรวงมหาดไทยกับการบริหารจัดการที่ดีในการปกครองที่ดี (Good Governance). กรุงเทพฯ: บพิธการพิมพ์.
อริสา สุขสม. (2555). การพัฒนาจิตสำนึกสาธารณะเพื่อชุมชน. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Banks, C. A. M. (2004). Improving multicultural education: Lessons from the intergroup education movement. New York: Teachers College Press.
Hahn, L. (1999). Citizenship education: An empirical study of policy, practices and outcome. Oxford Review of Education, 25, 231–250.
Hua, C. W. & Wan, K. E., (2011). Civic Mindedness: Components Correlates and Implications for of Public Service, Online Available: http: //www.cscollege.gov.sg/Knowledge.
Smart, D., S. Volet, et al. (2000). Fostering Social Cohesion in Universities: Bridging the Cultural Divide. Canberra, Department of Education Training and Youth Affairs.
Thomson D.M. (1972). Context effects in recognition memory Journal of verbal Behavior, 11, 324-332.
Turner, C. S. V. (2000). New faces, new knowledge: As women and minorities join the faculty, they Bring intellectual diversity in pedagogy and in scholarship. Academe, 86(5), 34–37.
