The Management Approach to Increase the Effective of Travel Agency Business in Thailand
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This Article aimed to study 1) studying the current state of travel agency business in Thailand,
2) comparing the effectiveness of travel agency business in Thailand 3) studying factors affecting of business arrangements that affect the effectiveness of travel agency management in Thailand, and
4) analyzing and presenting guidelines to improve the effectiveness of travel agency in Thailand.
The data was conducted using questionnaire from 404 travel agency business by survey design and interviewed by 17 travel agency entrepreneurs, 17 customers who have used a travel agency business and 6 public and private officers. The data were analyzed by one-way ANOVA and multiple regression analysis. Analysis data by Descriptive statistics and Content Analysis.
The research results were found as follows; 1) During the current state of travel agency business in Thailand that government agencies have launched regulatory policies in order to supervise, support, and encourage entrepreneurs through various associations related to tourism business. Yet, the level of participation remains low in some areas. 2) The effective of travel agency business in Thailand differed in terms of number of employees, region, and duration of business in the overall of statistical significance .01. For authorized capital and business registration types are at .05. 3) Factors affecting of business arrangements that affect the effectiveness of travel agency management in Thailand in the overall of statistical significance .01, and factors affecting of social responsibility in travel agency business management in the overall of statistical significance .05. and 4) Guidelines to improve the effectiveness of travel agency in Thailand included TOWS Matrix-strength and opportunity, weakness and opportunity, strength and threat, and weakness and threat.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2563). รายงานผลข้อมูลตามตัวชี้วัด ตามแผนแม่บทภายใต้ยุทธศาสตร์ชาติ ประเด็นการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: ไฮสปีด เลเชอร์ปริ้นต์.
กองทะเบียนธุรกิจนำเที่ยวและมัคคุเทศก์. (2564). ข้อมูลจำนวนผู้ประกอบการนำเที่ยว. สืบค้นเมื่อ 31 สิงหาคม 2564, จาก https://www.dot.go.th/pages/
คณะกรรมการนโยบายการท่องเที่ยวแห่งชาติ. (2560). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ ฉบับที่ 2 (พ.ศ. 2560-2564). กรุงเทพฯ: องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.
ฟองจันทร์ หลวงจันทร์ดวง. (2561). ศักยภาพชุมชนต้นแบบการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์อย่างยั่งยืน (วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
สันติ ป่าหวาย, อนันต์ ธรรมชาลัย และสานิต ศิริวิศิษฐ์กุล. (2561). แนวทางการจัดการเพื่อเพิ่มประสิทธิผลของธุรกิจนำเที่ยวในประเทศไทย. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 12(พิเศษ), 127-131.
สิริ ลภัสลดา ปันสาน. (2563). การจัดการท่องเที่ยวชุมชนตามหลักการของบริษัท ประชารัฐรักสามัคคี (ประเทศไทย) จำกัด (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). วิทยาลัยพาณิชยศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา.
สำนักงานส่งเสริมวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม. (2564). บทวิเคราะห์สถานการณ์ MSME สาขาธุรกิจท่องเที่ยวปี 2564 และแนวโน้มปี 2565. สืบค้นเมื่อ 31 สิงหาคม 2564, จาก https://www.sme.go.th/upload/mod_download/download-20211012232619.pdf
Dalkey, N.& Helmer, O. (1963). An Experimental Application of the Delphi Method to the use of experts. Management Science, 9(3), 458–467.
Aguilar, F.J. (1967). Scanning the business environment. New York: Macmillan.
Krejcie, R. V., & Morgan, D. W. (1970). Determining sample size for research activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607–610.
Allen, L.A. (1958). Management and Organization. New York: McGraw-Hill.
Morgan, D.L.and Scannell, A.U.(1998).Planning Focus Groups: Focus Group kit 2. Thousand Oaks, California: Sage Publications.
Parasuraman, A., Zeithaml, V.A. and Berry, L.L.(1988).SERVQUAL: A Multiple-Item Scale for Measuring Consumer Perceptions of Service Quality. Journal of Retailing, 64, 12-40.
