Development of a model for learning management of Thai Dance to Competency the performance of Thai Dance students in the field of Dance Education Studies
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objectives of this research were 1) to study and develop a Thai dramatic arts learning management model to enhance performance in dramatic arts, 2) to evaluate the efficiency of a Thai dramatic arts learning management model to enhance performance in dancing arts. The researcher defined a sample group of informants, namely 3 experts, derived from purposive selection. To provide information about the learning management model that promotes competency in Thai dancing arts. The sample group was undergraduate students Department of Dramatic Arts Studies teacher training college The subjects were 30 students from Phranakhon Rajabhat University.
The results of the study were as follows: 1) The learning management model of Thai dramatic arts for enhancing performance in dramatic arts of students in dramatic arts education consisted of 4 components as follows: 1) Principles 2) Objectives 3) Process: The learning management process consists of dramatic arts performance of students in dramatic arts studies as follows: dramatic arts performance is divided into 3 aspects as follows: and expertise in teaching2. Skill competencies include creativity application and problem solving Communication skills and methods of communication 3. Competency in personal characteristics It consists of self-management. and working with others and 4. measuring and evaluating2) The efficiency of the Thai dramatic arts learning management model to enhance performance in performing arts was at the highest level. It was found that overall the need for the development of Thai dramatic arts learning management model to enhance performance was at the highest level. dance performance of students in the field of dancing arts education equal to 5.00
Findings from this research It is useful and a guideline for use to develop teaching and learning for undergraduate students. Department of Dance Studies
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กฤษณะ สายสุนีย์, สุวิมล กฤชคหาสน์ และฉันทนา เอี่ยมสกุล. (2563). การวิเคราะห์องค์ประกอบ
สมรรถนะนักวิจัยสร้างสรรค์งานนาฏศิลป์: กรณีศึกษานักศึกษาระดับปริญญาตรี สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์. วารสารสุทธิปริทัศน์ , 34(109), 110-121
กระทรวงศึกษาธิการ. (2552). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551.กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมชนสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
เบญญาภา คงมาลัย. (2556). รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะการจัดการความรู้ของนิสิตนักศึกษาระดับมหาวิทยาลัย, คณะครุศาสตร์, ภาควิชานโยบายการจัดการและความเป็นผู้นำทางการศึกษา.
ทิศนา แขมมณี. (2552). รูปแบบการเรียนการสอนที่หลากหลาย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย.
สุกัญญา รัศมีธรรมโชติ. (2551). การจัดการทรัพยากรมนุษย์ด้วย Competency-Based HRM. กรุงเทพฯ:สถาบันเพิ่มผลผลิตแห่งชาติ.
สุนทรา โตบัว และศุภชัย จันทร์สุวรรณ. (2558). อนาคตภาพของคุณลักษณะบัณฑิตวิชาชีพครู สาขานาฏศิลป์ไทยในทศวรรษหน้า (พ.ศ. 2560 – 2569). วารสารสาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์และศิลปะ, 8(2) , 613-627.
Boyett, J. H., & Boyett, J. T. (2001). The guru guide to the knowledge economy: The best ideas foroperating profitably in a hyper-competitive world. New York: John Wiley & Sons Inc.