วารสารสังคมศาสตร์ นิติรัฐศาสตร์

ปัญหากฎหมายเกี่ยวกับการเผยแพร่ภาพนิ่ง หรือภาพเคลื่อนไหวส่วนตัว อันไม่สมควรทางเพศเพื่อการแก้แค้น

2024-05-28T17:50:09+07:00

การกระทำการเผยแพร่ภาพนิ่งหรือภาพเคลื่อนไหวส่วนตัวอันไม่สมควรทางเพศเพื่อการแก้แค้น (Revenge Porn) ก่อให้เกิดปัญหาต่าง ๆ หลายประการ นอกจากจะส่งผลกระทบต่อสิทธิความเป็นส่วนตัวของผู้เสียหายโดยตรง ในการควบคุมการเปิดเผยร่างกายและพฤติกรรมบางอย่างของตนต่อผู้อื่นแล้ว ยังส่งผลกระทบต่อสังคมอย่างกว้างในการถูกคุกคามต่อสิทธิส่วนบุคคล อันเป็นสิทธิพื้นฐานที่สำคัญของมนุษย์ทุกคนสมควรได้รับความคุ้มครอง ยิ่งไปกว่านั้น ยังทำให้มีผู้กระทำความผิดรายอื่น ๆ เกิดขึ้นตามมาโดยพฤติกรรมการลอกเลียนแบบ ซึ่งส่งผลกระทบต่อความสงบเรียบร้อยและศีลธรรมอันดีของสังคม

จากการศึกษากฎหมายของสหราชอาณาจักรและกฎหมายของประเทศญี่ปุ่นพบว่า มีการตราบทบัญญัติกำหนดความรับผิดทางอาญาสำหรับการกระทำการเผยแพร่ภาพนิ่งหรือภาพเคลื่อนไหวส่วนตัวอันไม่สมควรทางเพศเพื่อการแก้แค้นไว้เป็นการเฉพาะ ในขณะที่ประเทศไทยนั้นยังไม่มีการตรากฎหมายมาใช้บังคับกับการกระทำการเผยแพร่ภาพนิ่งหรือภาพเคลื่อนไหวส่วนตัวอันไม่สมควรทางเพศเพื่อการแก้แค้นไว้เป็นการเฉพาะอย่างกฎหมายของสหราชอาณาจักรและกฎหมายของประเทศญี่ปุ่นจึงอาจส่งผลให้เกิดช่องว่างของกฎหมายในการปรับใช้กฎหมายต่อการกระทำความผิดดังกล่าว

โดยเหตุที่ รัฐมีภาระหน้าที่ต่อประชาชนในอันที่จะต้องเคารพ ปกป้อง และส่งเสริมสิทธิมนุษยชนของประชาชน โดยการป้องกันไม่ให้บุคคลใดถูกละเมิดสิทธิมนุษยชนโดยบุคคลอื่น รวมถึงการกำหนดมาตรการป้องกันที่เพียงพอต่อภัยคุกคามแก่สิทธิมนุษยชนของบุคคลด้วย ซึ่งการกระทำการเผยแพร่ภาพนิ่งหรือภาพเคลื่อนไหวส่วนตัวอันไม่สมควรทางเพศเพื่อการแก้แค้นเป็นการละเมิดสิทธิความเป็นส่วนตัวของผู้เสียหายอย่างร้ายแรง อีกทั้งยังเป็นการกระทำที่สมควรถูกตำหนิและสร้างความเสียหายต่อสังคมโดยส่วนรวม และเป็นการขัดต่อความสงบเรียบร้อยและศีลธรรมอันดี จึงเห็นควรให้มีการตราบทบัญญัติกฎหมายที่กำหนดความรับผิดของการกระทำความผิดฐานเผยแพร่ภาพนิ่งหรือภาพเคลื่อนไหวส่วนตัวอันไม่สมควรทางเพศเพื่อการแก้แค้นไว้เป็นการเฉพาะ เพื่อกำหนดองค์ประกอบความผิดไว้อย่างชัดเจนและกำหนดระวางโทษให้เหมาะสมกับการกระทำความผิดดังกล่าว

คำสั่งทางปกครอง ที่มีลักษณะความผิดพลาดอย่างชัดแจ้งและร้ายแรง

2024-06-04T15:59:43+07:00

คำสั่งทางปกครองซึ่งเป็นการใช้อำนาจทางปกครองของหน่วยงานทางปกครองหรือเจ้าหน้าที่ของรัฐอันส่งผลกระทบต่อสิทธิหน้าที่หรือสถานภาพของบุคคลเป็นการเฉพาะรายซึ่งย่อมอยู่ภายใต้หลักความชอบด้วยกฎหมาย โดยสาเหตุแห่งคำสั่งทางปกครองที่มีลักษณะความผิดพลาดอย่างชัดแจ้งและร้ายแรงเกิดจากข้อบกพร่องต่อเงื่อนไขความสมบูรณ์ของคำสั่งทางปกครองดังกล่าว ซึ่งส่งผลต่อศาลปกครองได้ตรวจสอบถึงเงื่อนไขความสมบูรณ์ของคำสั่งทางปกครองต่อการคุ้มครองสิทธิและเสรีภาพของผู้อยู่ในบังคับของคำสั่งทางปกครองดังกล่าว และบุคคลผู้มีสิทธิกล่าวอ้างถึงลักษณะความผิดพลาดอย่างชัดแจ้งและร้ายแรงโดยไม่ว่าจะเป็นคู่กรณีหรือผู้อยู่ในบังคับของคำสั่งทางปกครองที่ได้รับแจ้งคำสั่งจากเจ้าหน้าที่และแม้กระทั่งเจ้าหน้าที่ผู้จัดทำคำสั่งทางปกครองหรือผู้มีอำนาจพิจารณาอุทธรณ์คำสั่งทางปกครอง โดยวิธีการและระยะเวลาของการกล่าวอ้างคำสั่งทางปกครองที่มีลักษณะความผิดพลาดอย่างชัดแจ้งและร้ายแรงที่บุคคลดังกล่าวสามารถหยิบยกความไม่มีผลทางกฎหมายต่อคำสั่งทางปกครองมากล่าวอ้างได้เสมอจึงไม่มีผลการแสดงเจตนาที่บังคับให้เกิดผลผูกพันขึ้นได้ตามกฎหมาย ไม่ว่าจะล่วงเวลาไปนานเพียงใด ผู้มีส่วนได้เสียสามารถยกเอาความเสียเปล่าหรือความไม่มีอยู่เลยของคำสั่งทางปกครองขึ้นอ้างเมื่อใดก็ได้โดยไม่มีอายุความ แนวคิดความผิดพลาดอย่างชัดแจ้งและร้ายแรงต่อคำสั่งทางปกครองควรได้รับการพัฒนาและเป็นแนวบรรทัดฐานอย่างเป็นรูปธรรมต่อไป

ปัญหาการบังคับใช้พระราชบัญญัติคุ้มครอง ผู้ถูกกระทำด้วยความรุนแรงในครอบครัว พ.ศ. 2550 ของผู้ปฏิบัติงานในกลุ่มพนักงานไกล่เกลี่ยและประนอมข้อพิพาท ศาลเยาวชนและครอบครัว

2024-06-04T16:06:35+07:00

บทความนี้ผู้เขียนได้ศึกษากฎหมายและความสำคัญของกระบวนการไกล่เกลี่ยคดีอาญาประเภทคดีความรุนแรงในครอบครัว รวมไปถึงผู้ปฏิบัติงานในกลุ่มพนักงานไกล่เกลี่ยและประนอมข้อพิพาทและผู้ปฏิบัติงานสนับสนุนในศาลเยาวชนและครอบครัว ตามกฎหมายพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้ถูกกระทำด้วยความรุนแรงในครอบครัว พ.ศ. 2550 โดยศึกษากฎหมายทั้งในและต่างประเทศซึ่งได้บัญญัติในเรื่องการไกล่เกลี่ยคดีอาญาผู้กระทำความรุนแรงในครอบครัวและกฎหมายเกี่ยวกับมาตรการทางกฎหมาย ภายหลังการบังคับใช้กฎหมายความรุนแรงในครอบครัวร่วมกับเจ้าพนักงานตำรวจศาล เพื่อให้กระบวนการไกล่เกลี่ยและผู้ปฏิบัติงานในกลุ่มพนักงานไกล่เกลี่ยและประนอมข้อพิพาทในคดีอาญาประเภทดังกล่าวมีประสิทธิภาพและสามารถระงับข้อพิพาทได้อย่างแท้จริง เนื่องจากปัญหาการบังคับใช้กฎหมายคุ้มครองผู้ถูกกระทำด้วยความรุนแรงในครอบครัวและปัญหาในการปฏิบัติงานของผู้ปฏิบัติงานในกลุ่มพนักงานไกล่เกลี่ยและประนอมข้อพิพาท ตามพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้ถูกกระทำด้วยความรุนแรงในครอบครัว พ.ศ. 2550 ยังคงมีอยู่ในประเทศไทย ได้แก่ ปัญหาการฟ้องคดีอาญาประเภทคดีความรุนแรงในครอบครัวสู่ศาลเยาวชนและครอบครัวน้อยเกินไป แต่ปัญหาความรุนแรงในครอบครัวยังคงเพิ่มขึ้น ซึ่งมีความขัดแย้งกัน ปัญหาการไม่ส่งคดีอาญาประเภทคดีความรุนแรงในครอบครัวเข้าสู่กระบวนการไกล่เกลี่ยและประนอมข้อพิพาท ปัญหาการนำบุคคลที่ไม่มีความรู้และความสามารถเข้าร่วมกระบวนการไกล่เกลี่ยข้อพิพาท และเมื่อได้ผลจากการไกล่เกลี่ยแล้วทำให้เกิดปัญหาทางกฎหมายเกี่ยวกับมาตรการทางกฎหมายภายหลังการบังคับใช้กฎหมายความรุนแรงในครอบครัวตามมา โดยยังไม่ได้รับการจัดทำบทบัญญัติเพื่อให้เจ้าพนักงานตำรวจศาลช่วยปฏิบัติหน้าที่ในการสนับสนุนตุลาการในการกำกับ ดูแล ช่วยเหลือในมาตรการทางกฎหมายดังกล่าว อันเป็นการสนับสนุนให้ข้อตกลงระงับความรุนแรงในครอบครัวที่ได้จากการไกล่เกลี่ยเป็นไปด้วยความสงบสุขและเรียบร้อย จากการศึกษาพบว่า บางมาตราในพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้ถูกกระทำด้วยความรุนแรงในครอบครัว พ.ศ. 2550 ควรปรับปรุงเพื่อส่งเสริมและสนับสนุนกระบวนการไกล่เกลี่ยคดีอาญา อันได้แก่ มาตรา 5 และมาตรา 6 ซึ่งไม่มีการเปิดโอกาสให้ประชาชนสามารถเข้าถึงกระบวนการยุติธรรมในคดีอาญาประเภทคดีความรุนแรงในครอบครัว โดยบังคับให้ประชาชนต้องผ่านการร้องทุกข์กล่าวโทษต่อพนักงานเจ้าหน้าที่เท่านั้น มาตรา 15 ซึ่งไม่มีการส่งคดีอาญาประเภทคดีความรุนแรงในครอบครัวเข้าสู่กระบวนการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทของศาลเยาวชนและครอบครัวในนัดแรก ทำให้คู่ความไม่มีโอกาสได้ยอมความกันเท่าที่ควร มาตรา 16 วรรคแรก ซึ่งเป็นการนำบุคคลอื่นที่ไม่มีความรู้มาปฏิบัติหน้าที่ไกล่เกลี่ยด้วย เช่น บิดามารดา ผู้ปกครอง ญาติของคู่ความ ทำให้การไกล่เกลี่ยขาดประสิทธิภาพและไม่เป็นไปในทิศทางเดียวกัน และมาตรา 5 ในพระราชบัญญัติ เจ้าพนักงานตำรวจศาล พ.ศ. 2562 ไม่ได้ให้อำนาจเจ้าพนักงานตำรวจศาลที่ปฏิบัติหน้าที่ในศาลเยาวชนและครอบครัวเข้ามามีบทบาทสำคัญในการช่วยเหลือมาตรการทางกฎหมายภายหลังการบังคับใช้กฎหมายความรุนแรงในครอบครัว ซึ่งเป็นผลที่ได้จากการไกล่เกลี่ย ผู้เขียนเห็นว่า กฎหมายที่ทำการศึกษายังคงมีปัญหาในกระบวนการไกล่เกลี่ยคดีอาญาที่นำไปใช้ รวมไปถึงยังขาดประสิทธิภาพในมาตรการทางกฎหมายภายหลังการบังคับใช้กฎหมายดังกล่าว อันเป็นผลที่ได้จากการไกล่เกลี่ย จึงจำเป็นต้องหาแนวทางไปสู่การปรับปรุงแก้ไขกฎหมายและหามาตรการทางกฎหมายที่เหมาะสมต่อไป

การกระทำความผิดของเด็ก: ศึกษากรณีตาม ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 74

2024-06-04T16:03:26+07:00

งานวิจัยในรูปแบบวิทยานิพนธ์ที่จัดทำขึ้นเพื่อศึกษาเกี่ยวกับการกระทำความผิดของเด็ก ที่มีการกระทำความผิดที่ร้ายแรง รุนแรง และเป็นเหตุอุกฉกรรจ์หรือเป็นภัยต่อสังคมไทยที่เห็นได้ชัดเจนจากเหตุการณ์ที่เด็กและเยาวชนก่อขึ้นที่กระทบกระเทือนต่อสังคมอย่างร้ายแรง ในคดีทำร้ายร่างกายจนถึงขั้นเสียชีวิต ซึ่งผู้ก่อเหตุหรือผู้กระทำความผิดเป็นเพียงเด็กหรือเยาวชนและพบว่าการกระทำความผิดส่วนใหญ่มีอายุแค่เพียง 13-15 ปีเท่านั้น สังคมไทยต่างพิพากษ์วิจารณ์ว่า เหตุใดเด็กและเยาวชนเหล่านี้ ถึงไม่ได้รับโทษกับการกระทำที่เขย่าขวัญสังคมไทยและยังมีเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน ดังนั้นผู้ศึกษามีการศึกษาเรื่องช่วงอายุ เรื่องบทลงโทษ และฐานความรับผิดของเด็กโดยศึกษาจากเอกสารที่เกี่ยวข้องของประเทศไทยเปรียบเทียบกับต่างประเทศตามเจตนารมณ์ของประมวลกฎหมายอาญามาตรา 74

ผลการศึกษา พบว่า มีการกระทำผิดของเด็กไทยมากขึ้นและมีการกระทำความผิดซ้ำ ซึ่งศึกษาและดูจากรายงานสถิติของกรมสถานพินิจที่ลงรายงานสถิติประจำปี ซึ่งศึกษาจากรายงานสถิติตั้งแต่ปี พ.ศ. 2562-2566 และยังศึกษาจากการเปลี่ยนกฎหมายของต่างประเทศของประเทศฝรั่งเศส ประเทศสหรัฐอเมริกา และประเทศสาธารณรัฐประชาชนจีน ที่มีการปรับเปลี่ยนกฎหมายเพื่อให้เข้ากับเหตุการณ์ปัจจุบัน

ดังนั้น การศึกษาการกระทำความผิดของเด็กในเหตุการณ์ปัจจุบัน ซึ่งศึกษาช่วงอายุ เรื่องบทลงโทษ และฐานความผิดโดยการเปรียบเทียบกับต่างประเทศ พบว่า มีการเปลี่ยนแปลงบทโทษในการกระทำความผิดของเด็ก ซึ่งหลายประเทศเปลี่ยนให้เข้ากับปัจจุบัน แต่พบว่าในประเทศไทยยังไม่มีการเปลี่ยนแปลงหรือปรับบทกฎหมายให้เข้ากับสถานการณ์ในปัจจุบัน ซึ่งตัวอย่างในประเทศฝรั่งเศสได้มีการเปลี่ยนแปลงบทกฎหมายทางอาญาในช่วงอายุ 13-16 ปี ถ้ามีการกำหนดโทษสำหรับช่วงอายุนี้ ถ้ามีการกระทำความผิดร้ายแรงและเป็นเหตุอุกฉกรรจ์สามารถลงโทษขังในสถานที่ปิด ส่วนในประเทศสหรัฐอเมริกาได้กำหนดบทโทษจำคุกได้ทันทีถ้าเป็นการกระทำความผิดร้ายแรง หรือเป็นเหตุอุกฉกรรจ์ ส่วนในประเทศสาธารณรัฐประชาชนจีนได้มีการกำหนดบทลงโทษทางอาญาไว้ชัดเจน

ปัญหาการกำหนดมาตรฐานทางจริยธรรมสำหรับ ข้าราชการพลเรือนตามกฎหมายว่าด้วยมาตรฐานจริยธรรม

2024-05-28T18:10:46+07:00

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ในการศึกษาถึงปัญหาทางกฎหมายเกี่ยวกับการกำหนดมาตรฐานทางจริยธรรมสำหรับข้าราชการพลเรือนตามพระราชบัญญัติมาตรฐานจริยธรรม พ.ศ. 2562 สำหรับข้าราชการพลเรือน จากการศึกษาแนวคิดและทฤษฎีว่าด้วยมาตรฐานทางจริยธรรมสำหรับข้าราชการพลเรือน หลักการพื้นฐานเกี่ยวกับการควบคุมและส่งเสริมจริยธรรมข้าราชการพลเรือน โดยเปรียบเทียบกับกฎหมายต่างประเทศ ซึ่งได้แก่ สหรัฐอเมริกา ประเทศญี่ปุ่น และสาธารณรัฐจีน (ไต้หวัน) แล้ว ผลการศึกษาปรากฏว่า กฎหมายเหล่านี้มีลักษณะที่คล้ายกันในสาระสำคัญ กล่าวคือ ในการกำหนดมาตรฐานจริยธรรมให้ข้าราชการของตนใช้เป็นหลักในการปฏิบัติ โดยทั้งสามประเทศจะกำหนดข้อบัญญัติทางจริยธรรมที่เน้นในเรื่องที่ต้องการให้เจ้าหน้าที่ของรัฐต้องปฏิบัติ และมีบทบัญญัติไม่มาก แต่เป็นบทบัญญัติที่มีความชัดเจน ส่วนกรณีมีการฝ่าฝืนจริยธรรมนั้น ทั้งสามประเทศมีกลไกจัดการต่อผู้ฝ่าฝืนเช่นเดียวกับการดำเนินการทางวินัย และหากมีการลงโทษทางจริยธรรมแก่เจ้าหน้าที่ของรัฐแล้ว ทั้งสามประเทศดังกล่าวจะมีมาตรการทางกฎหมายในทำนองเดียวกันว่า สามารถให้เจ้าหน้าที่ของรัฐใช้สิทธิอุทธรณ์คำสั่งได้ ซึ่งการใช้สิทธิดังกล่าวเป็นการฟ้องคดีต่อศาลได้

จากการศึกษา พระราชบัญญัติมาตรฐานจริยธรรม พ.ศ. 2562 ประมวลจริยธรรมข้าราชการพลเรือน และกฎหมายที่เกี่ยวข้อง พบว่า บทบัญญัติที่ปรากฏ
ในกฎหมายเหล่านี้ ยังเป็นบทบัญญัติที่ยังมีความไม่ชัดเจนและไม่เหมาะสมในเรื่องการบัญญัติข้อกำหนดทางจริยธรรม ซึ่งมีการกำหนดจริยธรรมที่มีความซ้ำซ้อนกับบทบัญญัติทางวินัย ทำให้กลไกในการใช้บังคับกฎหมาย โดยเฉพาะพระราชบัญญัติมาตรฐานจริยธรรม พ.ศ. 2562 ยังมีความไม่เหมาะสมในบางประการ และกฎหมายดังกล่าวยังไม่มีระบบการให้ข้าราชการพลเรือนได้ใช้สิทธิทบทวนคำสั่งลงโทษจากการฝ่าฝืนจริยธรรมไว้เป็นการเฉพาะ จึงอาจยังไม่ครอบคลุมการกำหนดกฎหมายว่าด้วยมาตรฐานทางจริยธรรมสำหรับข้าราชการพลเรือน

พิจารณาแล้วจึงเห็นว่า ควรมีการแก้ไขเพิ่มเติมพระราชบัญญัติมาตรฐานจริยธรรม พ.ศ. 2562 และกฎหมายที่เกี่ยวข้อง โดยการแก้ไขเพิ่มเติมกฎหมายในเรื่องการบัญญัติข้อกำหนดมาตรฐานจริยธรรม การกำหนดกลไกการฝ่าฝืน และการกำหนดมาตรการไว้ในกฎหมาย โดยให้มีระบบทบทวนการลงโทษจากการฝ่าฝืนมาตรฐานจริยธรรมของข้าราชการพลเรือนไว้เป็นการเฉพาะ

การเยียวยาความเสียหายแก่เจ้าหน้าที่ของรัฐจากการลงโทษ ทางวินัยร้ายแรงโดยคำสั่งทางปกครองที่ไม่ชอบด้วยกฎหมาย: ศึกษากรณีองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น

2024-06-04T14:22:45+07:00

วิทยานิพนธ์นี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาหลักการและขั้นตอนเกี่ยวกับการชดเชยเยียวยาแก่เจ้าหน้าที่ของรัฐที่ได้รับความเสียหาย อันเนื่องมาจากการลงโทษทางวินัยอย่างร้ายแรง โดยคำสั่งทางปกครองที่ไม่ชอบด้วยกฎหมายขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ซึ่งงานวิจัยนี้มุ่งศึกษา 2 ส่วน คือ ส่วนแรกเป็นการศึกษาแนวคิดทางทฤษฎีเกี่ยวกับอำนาจหน้าที่และความรับผิดชอบในการบริหารงานบุคคล และส่วนที่สองเป็นการวิเคราะห์และเปรียบเทียบหลักเกณฑ์และวิธีการเยียวยาความเสียหายที่เกิดจากการลงโทษทางวินัยที่ไม่ชอบด้วยกฎหมาย ทั้งในประเทศและต่างประเทศ

ผลการศึกษา พบว่า พนักงานส่วนท้องถิ่นที่ถูกลงโทษทางวินัยอย่างร้ายแรง ต้องเผชิญกับความเสียหายที่ตามมาทั้งทางการเงินและไม่ใช่ทางการเงิน จึงทำให้เกิดคำถามว่า รัฐควรจะจัดการกับความเสียหายเหล่านี้อย่างไร เนื่องจากการขาดกฎหมายหรือข้อบังคับเฉพาะขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นที่ระบุขั้นตอนการชดเชยเยียวยา ซึ่งความไม่ชัดเจนนี้จะทำลายความสามารถของรัฐในการรับรองความเป็นธรรมแก่เจ้าหน้าที่ของรัฐดังกล่าว และเพื่อแก้ไขปัญหานี้ สำนักงาน ก.พ. ได้ออกระเบียบกำหนดกระบวนการชดเชยเยียวยาให้กับทั้งผู้อุทธรณ์และผู้ร้องเรียนในกรณีที่ถูกลงโทษทางวินัยโดยมิชอบด้วยกฎหมาย ซึ่งแนวทางนี้สะท้อนให้เห็นถึงแนวทางปฏิบัติในประเทศอื่น ๆ เช่น สหรัฐอเมริกา ฝรั่งเศส และเยอรมนี ที่มีวัตถุประสงค์เพื่อให้เจ้าหน้าที่ของรัฐที่ได้รับการลงโทษทางวินัยกลับคืนสู่ราชการในตำแหน่งหน้าที่เดิมหรือเทียบเคียงได้กับตำแหน่งเดิมให้เสมือนไม่เคยถูกให้ออกจากราชการ

ดังนั้น การชดเชยเยียวยาที่เหมาะสมสำหรับพนักงานส่วนท้องถิ่นที่ถูกลงโทษทางวินัยอย่างร้ายแรงโดยมิชอบด้วยกฎหมาย โดยการสร้างระเบียบที่สอดคล้องกับระเบียบ ก.พ.ค. ว่าด้วยการเยียวยาความเสียหายให้แก่ผู้อุทธรณ์และผู้ร้องทุกข์ หรือดำเนินการอื่นใดเพื่อประโยชน์แห่งความยุติธรรม พ.ศ. 2565
ในการวางหลักเกณฑ์ วิธีการและการเยียวยาที่ชัดเจนเพื่อจัดการกับกรณีต่าง ๆ ในการปกป้องสิทธิของเจ้าหน้าที่ของรัฐที่ถูกลงโทษทางวินัยให้ได้รับการปฏิบัติที่เป็นธรรม และเพื่อทำให้เกิดความชัดเจนเกี่ยวกับผลประโยชน์และค่าชดเชยที่พนักงานส่วนท้องถิ่นควรได้รับ

วิธีการเพื่อความปลอดภัย: กรณีความผิดเกี่ยวกับการเฝ้าติดตามรังควาน

2024-08-11T11:13:56+07:00

ในปัจจุบันมีความเจริญก้าวหน้าทั้งด้านเศรษฐกิจ สังคม และเทคโนโลยีแต่กลับพบว่าผู้คนอาศัยความก้าวหน้านี้ในการกระทำความผิดโดยการเข้าถึงข้อมูลส่วนบุคคลของผู้อื่น เพื่อนำข้อมูลดังกล่าวมาหาประโยชน์ จึงนำไปสู่การกระทำความผิดที่เรียกว่าการเฝ้าติดตามรังควาน ความผิดลักษณะนี้ผู้กระทำความผิดจะเป็นบุคคลใกล้ชิดหรือจะไม่รู้จักกับผู้เสียหายโดยตรงก็ได้ จะติดตามความเคลื่อนไหวของผู้เสียหายอย่างใกล้ชิดแล้วกระทำการบางอย่างที่มีลักษณะติดตามรังควานผู้เสียหายเป็นระยะเวลาต่อเนื่องกัน เช่น การสะกดรอยตาม การแอบบันทึกภาพ การติดต่อสื่อสารทางโทรศัพท์หรือรูปแบบอื่น ๆ โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้เสียหาย แม้ว่าการกระทำดังกล่าวจะไม่ก่อให้เกิดความเสียหายต่อทรัพย์สิน ชีวิต หรือร่างกายโดยตรงทำให้ผู้เสียหายรู้สึกหวาดระแวง รู้สึกไม่ปลอดภัย อาจเป็นจุดเริ่มต้นของการกระทำความผิดร้ายแรงอย่างอื่นตามมา แต่กลับพบว่า ประเทศไทยยังไม่มีมาตรการทางกฎหมายเพื่อคุ้มครองบุคคลจากการเฝ้าติดตามรังควาน โดยที่ยังไม่ต้องอยู่ในชั้นการดำเนินคดี เพราะความผิดลักษณะนี้มีความใกล้ชิดต่อตัวผู้เสียหายโดยตรง หากต้องรอให้มีการฟ้องร้อง เพื่อดำเนินคดีก่อนจึงจะได้รับการคุ้มครองก็อาจจะไม่ทันที่จะปกป้องคุ้มครองผู้เสียหายแล้ว จึงเห็นว่า ประเทศไทยจำเป็นต้องมีมาตรการทางกฎหมายคุ้มครองผู้เสียหายในชั้นก่อนฟ้องคดีก่อนที่การกระทำความผิดจะรุนแรงขึ้น ดังที่ต่างประเทศมีมาตรการทางกฎหมายในลักษณะนี้เพื่อคุ้มครองผู้เสียหายในชั้นก่อนฟ้องคดีเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

บทความนี้ จึงนำเสนอเรื่องมาตรการทางกฎหมายในชั้นก่อนฟ้องคดีเพื่อคุ้มครองบุคคลจากการเฝ้าติดตามรังควาน โดยศึกษากฎหมายของประเทศไทยและต่างประเทศด้วย ได้แก่ อังกฤษ เกาหลีใต้ และเยอรมนี ต่างให้ความสำคัญกับความเป็นส่วนตัว เพราะการเฝ้าติดตามรังควานเป็นการกระทำที่ละเมิดความเป็นส่วนตัวและกระทบต่อความปลอดภัยของสังคมด้วย ซึ่งการบังคับใช้กฎหมายที่มีวัตถุประสงค์ในการคุ้มครองสิทธิส่วนตัวของบุคคลของทั้งสามประเทศนี้ จะเป็นต้นแบบในการแก้ไขปรับปรุงประมวลกฎหมายอาญา ดังนั้น จึงควรมีมาตรการทางกฎหมายในชั้นก่อนฟ้องคดีที่มีลักษณะเป็นคำสั่ง เพื่อคุ้มครองบุคคลจากการเฝ้าติดตามรังควานโดยป้องกันมิให้มีการกระทำความผิดเกิดขึ้นตั้งแต่ต้นหรือลดความเสียหายที่อาจจะเกิดขึ้น และนำไปสู่ความรุนแรงได้

การมีส่วนร่วมของประชาชนในการแก้ปัญหาไฟป่า และหมอกควันในเขตพื้นที่ป่าดอยสุเทพ-ปุย จังหวัดเชียงใหม่

2024-07-26T15:25:32+07:00

งานวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาการมีส่วนร่วมของประชาชนในการแก้ปัญหาไฟป่าและหมอกควัน และ 2) ศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อการมีส่วนร่วมของประชาชนในการแก้ปัญหาไฟป่าและหมอกเป็นการวิจัยเชิงปริมาณ (Quantitative Research) มีเครื่องมือในการวิจัย ได้แก่ แบบสัมภาษณ์ โดยมีกลุ่มตัวอย่าง จำนวน 400 คน ที่มาจากการคำนวณขนาดกลุ่มตัวอย่าง โดยใช้สูตรทาโร่ ยามาเน่ ที่ระดับความคลาดเคลื่อน 0.05 ที่มาจากการสุ่มตัวอย่างแบบบังเอิญ (Sampling Random) แล้วนำข้อมูลที่รวบรวมได้จากแบบสัมภาษณ์มาวิเคราะห์โดยใช้สถิติ เชิงพรรณนา ประกอบด้วย ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์การถดถอยพหุคูณ (Multiple regression analysis) ผลการวิจัย พบว่า 1) การมีส่วนร่วมของประชาชนในการแก้ปัญหาไฟป่าและหมอกควัน โดยรวมทั้ง 4 ด้าน อยู่ในระดับปานกลาง (=2.57) เมื่อพิจารณารายด้านพบว่าการมีส่วนร่วม ในระดับปานกลาง ได้แก่ ด้านการรับผลประโยชน์ (=3.40) และการมีส่วนร่วมในระดับน้อย ได้แก่ ด้านการตัดสินใจ (=2.29) ด้านการปฏิบัติการ (=2.42) ด้านการประเมินผล (=2.20) 2) ปัจจัยที่มีผลต่อการมีส่วนร่วมของประชาชนในการแก้ปัญหาไฟป่าและหมอกควันอย่างมีนัยสำคัญมี 5 ตัวแปร โดย เพศ การมีส่วนร่วมในการแก้ปัญหา และระยะทางจากบ้านไปถึงพื้นที่ป่าที่เคยเกิดไฟป่ามีนัยสำคัญที่ระดับ (Sig<0.01) และรายได้รวมในครัวเรือนและการได้รับข่าวสารเกี่ยวกับสถานการณ์ไฟป่า มีนัยสำคัญที่ระดับ (Sig<0.05)

การเชื่อมโยงเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ และเชิงวัฒนธรรมวิถีชุมชน กรณีศึกษา ชุมชนบ้านเกาะน้อย ตำบลหนองอ้อ อำเภอศรีสัชนาลัย จังหวัดสุโขทัย

2024-07-26T15:59:37+07:00

ศักยภาพพื้นที่ชุมชนบ้านเกาะน้อยเป็นชุมชนที่มีอาณาเขตติดต่อกับอุทยานประวัติศาสตร์ศรีสัชนาลัย และมีหลักฐานทางประวัติศาสตร์และปรากฏวัฒนธรรมชุมชนที่น่าสนใจ ทั้งยังพบว่าพื้นที่ชุมชนบ้านเกาะน้อย ยังเป็นแหล่งที่ตั้งของเตาสังคโลกซึ่งถือเป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่ภูมิใจอย่างหนึ่งของจังหวัดสุโขทัย คณะผู้วิจัยเล็งเห็นว่าสามารถนำมาพัฒนาเพื่อเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่สามารถดึงดูดความสนใจของนักท่องเที่ยว ทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติได้ นอกจากนี้หากมีการพัฒนาพื้นที่ดังกล่าวก็จะทำให้เกิดเส้นทางการท่องเที่ยวใหม่ ที่เชื่อมโยงกับแหล่งท่องเที่ยวที่มีศักยภาพเดิมให้เกิดเป็นเส้นทางที่เกิดความหลากหลายและน่าสนใจเพิ่มมากยิ่งขึ้น

การวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมวิถีชุมชน 2) เพื่อพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์เชื่อมโยงกับการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมวิถีชุมชน ใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพ เก็บรวบรวมข้อมูลจากการสัมภาษณ์และการสนทนากลุ่มกับผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ได้แก่ นายกองค์การบริหารส่วนตำบล ปลัดองค์การบริหารส่วนตำบล เจ้าหน้าที่พัฒนาชุมชน ผู้นำชุมชน และปราชญ์ชาวบ้าน

ผลการวิจัย พบว่า ชุมชนบ้านเกาะน้อยมีแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมวิถีชุมชนประกอบด้วย 1) แหล่งท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ ได้แก่ โบราณสถานหมายเลข น.27 และเตาสังคโลก 2) แหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมเพื่อเที่ยวชมวิถีชาวไทครั่ง และ 3) แหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมประเภทประเพณีวัฒนธรรมพื้นบ้าน ได้แก่ ประเพณีแห่ธงช่วงสงกรานต์ ประเพณีใส่บาตรข้าวใหม่ และประเพณีทำบุญสลากภัต เป็นต้น ผลการศึกษาการเชื่อมโยงเส้นทางการท่องเที่ยวพบว่าสามารถเชื่อมโยงได้ 4 เส้นทาง ดังนี้ 1) การเชื่อมโยงเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์และเชิงวัฒนธรรมวิถีชุมชนภายในพื้นที่ชุมชนบ้านเกาะน้อย 2) การเชื่อมโยงเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ที่เชื่อมโยงระหว่างอุทยานประวัติศาสตร์ศรีสัชนาลัยและโบราณสถานภายในพื้นที่ชุมชนบ้านเกาะน้อย 3) การเชื่อมโยงเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ที่เชื่อมโยงระหว่างอุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย อุทยานประวัติศาสตร์ศรีสัชนาลัย และชุมชนบ้านเกาะน้อยและ 4) การเชื่อมโยงเส้นทางการท่องเที่ยว เชิงประวัติศาสตร์ที่เชื่อมโยงระหว่างอุทยานประวัติศาสตร์กำแพงเพชรอุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย